Saturday, March 20, 2021

🍀 01 🌸

" මල් පිපෙන්නේ මල් සුවඳ අරන් සිරිපා වන්දනාවේ යන සමනලුන්ට, තරු පිපෙන්නේ මහා රෑටත් වන්දනා නඩ වලට එළිය දෙන්න, සෙත් පිරිත් සජ්ජායනා කරන්නේ හිත නිවෙන්න, සීතල හුළඟ ඉන්නේ මහන්සිය නිවන්න, දන්නවද දේවා, සිරිපා වන්දනා කාලෙට දේවතාවියෝ දෙව් ලොවින් ඇවිත් සිරිපා අඩවියේ සැරිසරනවාලු. මල් සුවඳින් පිරුණු වනාන්තර අතරින් පාවෙලා යනවාලු. මනුස්ස වාසයක් ලං වුණාම සුදු සමනල වෙස් ගන්නවාලු. අහසේ තියෙන තාරකා සිතියම් අතරින් පාර හොයාගෙන වන්දනාවේ යන සමහර සමනළියන් ආපහු මේ පොළවේම නතර වෙනවාලු. දේවාත්මය සමන් දෙයියන්ගේ අඩවියේම කැප කරලා එහෙම නවතින්නේ ඇයි කියලා ඔයා දන්නවාද? "පාලු රාත්‍රියේ නිහැඩියාව බිඳිමින් වචන හෙව්ව අග්‍රගේ හඬ අඳුරු අහසේම තැනක මොහොතකට නතර ව තිබුණා. දේවාගේ හුස්ම ගන්නා හඬ විතරක් දුරකථනයකින් ගලා ආවා.

" දේවා.. ඔයා අහගෙන ද ඉන්නේ.. ? "

" හ්ම්ම්.. "

" එහෙනම් මොකුත් කියන්නේ නැත්තේ.. "

" මං තරු බලනවා. "

" තනියම.. මේ රෑ.. "

" හ්ම්ම්... "

" දීව්‍ය ලෝකයේ ඉදන් යාළුවෝ අතවනනවා ද දේවා.. "

ඔහුගේ සිනහා හඬ දුරකථනයක් දිගේ ගලා ගෙන එත්දී දේවාගේ හිත මොහොතකට නතර වුණා. හැමදාමත් දේවාගේ හිත නතර වුණේම හිත නිවන ඒ සිනහාව ළඟ. ඒ හිනා හඬ තවමත් හිත ඇතුලේ දෝංකාර දෙනවා වගෙයි. ඒත් හැම දෙයක්ම දැන් අතීතයක් වෙන්න යනවා කියලා දේවාගේ ගැහැණු හිතට දැනුනා.

" උඹ නම් හිත රිද්දවීමේ උපත.. ඒත් උඹම රිද්දලා උඹම අඩනවා. ඇයි දේවා?? "

මාෂාගේ හඬ දේවාගේ ඉකි බිදුම් හඬ අලුත් කරා.

" මට පාලුයි මාෂා. අග්‍ර නැතිව මට පාලුයි.. "

" ඇයි උඹ ආදරේ කරේ කියලා මට අහන්න බෑ.. ඒත් අග්‍ර උඹට ලං වෙන්න එත්දී උඹ පැනලා දිව්වා. මහා හුඟක් දේවල් කියලා හිත රිද්දුවා. දැන් අග්‍ර ආපහු හැරිලා යත්දී උඹ අඩනවා. එපා නම් ලං නොවී ඉන්න තිබුනා. ඇයි දේවා.. උඹ ඌට ආදරෙයි. උඹ ඒක තේරුම් ගන්න කැමති නැහැ. "

" මට තේරෙන්නේ නැහැ. මොනවත් මට තේරෙන්නේ නැහැ. මට දැනෙන එකම දේ අග්‍ර නැති හැම මොහොතක්ම මට දරන්න බැරි තරම් පාලුයි කියලා විතරයි. “

“ ඒ විතරක් ද? “

" නැහැ. අග්‍රට වෙන අය ලං වෙත්දී මාව පිච්චෙනවා මාෂා. අග්‍ර ඒ අය එක්ක හිනා වෙත්දී, මං ආදරේ කරපු හිනාව ඒ කතා අස්සේ දෝංකාර දිදී මට ඇහෙද්දී මාව හීරෙනවා, අග්‍රව දකින හැම වෙලාවක මං ඒ මනුස්සයාට කොච්චරක් ආදරේ ද කියලා මගේ හිත මට වද දෙනවා. මුණක්වත් නොදැක මං ආදරේ කරපු ඒ ආත්මය මගේ ඉස්සරහා දවස ගානේ හුස්ම ගන්න යන්නේ කියලා දැන දැන අග්‍ර ජිවත් වෙන සීමාවට මං ආපු එකයි වරද මාෂා. එදා මං අග්‍රගේ හිත සෙල්ලමකට ගත්තා. අග්‍ර කියන ආදරේ කතන්දර බොළඳ කතා කියලා හිතල මං ඒවා විහිලුවට ගත්තා. ඒ හිත එක්ක සෙල්ලම් කරා. ඒත් දැන් මට ඒ හැමදේම අතහැරලා ආයෙත් නොදකින දුරකට පැනලා යන්න ඕනි. මේ හැම හැගීමකින්ම ගැලවෙන්න ඕනි. "

" උඹ කලබල වෙලා දේවා.. "

" මට මාවම නැතිවෙනවා මාෂා. මට මාවම නැති වෙනවා. අවුරුද්දක් තිස්සේ මං හිනාවුණු ඒ සිතුවිලි දැන් කාන්දමක් වගේ ඒ මනුස්සයා දිහාවටම මාව අද්දනවා. “

" දේවා, හැමදාම කැම්පස් ඇරිලා කැෆේ එකට යන්න ඕනි කියලා තීරණය කරේ උඹ.. "

" අග්‍ර එතැනට හැමදාම සින්දු කියන්න එනවා කිව්වම මට බලන්න ඕනි වුණා. ඒත් ඒ එයාට හොරෙන්. එයාගේ ඇහැ නොගැටෙන සීමාවේ ඉදන්. එක මොහොතකට එයා හුස්ම ගන්න ඒ වහල යට ඉදන් එයා දිහාවේ බලන් ඉන්න මට ඕනි වුණා. ඒකයි මං එතැනට ගියේ.. “

" අග්‍ර මෝඩයෙක් නෙවෙයි දේවා. උඹ දුවගෙන එන බව දන්නා නිසාම තමයි අග්‍ර උඹට ඒ ගැන කිව්වෙත්. "

දේවාශ්‍රීගේ දිගු හුස්ම බොහෝ කතන්දර නොකියා කිව්වත් ඒ හඬේ පසුතැවීමක් වුවා දැයි මාෂාට නිශ්චිතව සිතා ගන්න නොහැකි වුණා.

" අවුරුද්දේ හැමදාම එයා කාටත් කලින් කතා කරේ මට, ජිවිතේ හැම පුංචි කතන්දරයක්ම එයා කිව්වේ මට, අවුරුදු ගණන් පරණ ගම් වල පුරාවෘත ගැන, සද එළිය දිගේ පාර කියන තාරකා අස්සේ හැංගුණු මනුස්ස ජිවිත ගැන, මායාකාරී ලෝක ගැන, මං තවමත් ආදරේ කරන කතන්දර ගැන එයා කියා දුන්නේ මට, එයාගේ ලෝකේට මං එනකොට එයා හිටියේ තනියම. මං හිතුවේ එයාගේ ලෝකේට මම ඇරෙන්න ආයෙත් වෙන කවුරුවත් එන එකක් නැහැ කියලා. ඒත් ඒ ලෝකේ මම ඇරෙන්න තව හුඟ දෙනෙක් ඉන්නවා කියලා දකිද්දී, දැනෙද්දී මට දුකයි මාෂා. එයාගේ ජිවිතේ සුබ නිමිත්ත මම කියලා කියපු මනුස්සයෙක්ට, එයාගේ හිත නිවන හුස්ම මම කියලා විශ්වාස කරපු මනුස්සයෙක්ට එහෙම වෙනස් වෙන්න පුළුවන්ද මාෂා, ඒ තරමටම වෙනස් වෙන්න පුළුවන්ද? “

“ උඹ කරන ඒ වෙනස්කම් දරාගෙන අග්‍ර අවුරුද්දක්ම උඹ ළගින්ම හිටපු එකම ආදරේ නෙවේද දේවා? ඒත් ඒ ඉවසීමටත් දැන් මහන්සි ඇති. “

“ එහෙම මහන්සි දැනෙනවා නම් ඒක ආදරේ වෙන්නේ කොහොමද? එයා ආදරෙයි කියලා මට දැනෙන්න හරිද්දි මං එක පාරම කැමතියි කියන්න ඕනිද? මට ඕනි වුණේ එයාගේ ආදරේ අනන්තය තරම් දුර කියනවාද දකින්න, ජිවිත කාලේම මාව දරාගන්න පුළුවන්ද බලන්න, පුංචි දේවල් ළගත් ඒ ආදරේ වෙනස් නොවී ආදරේ දෙනවාද දකින්න. මට ජිවිතේ පුංචි පුංචි කාර්තු වලට බෙදලා මිනිසුන්ට ආදරේ බෙද්දන්න බෑ මාෂා, මේ සංසාරයට මං එක්ක ඇවිදගෙන යන්න එන ආදරයක් මට ඕනි, මගේ ජිවිතේ හුස්ම අහුරම එක පිරිමි පපුවක නිදහස් කරන්න මිසක් අතින් අතට යන බෝනික්කියක් වෙන්න මට බැහැ. ඒත් එයා ඒක තේරුම් ගන්නේ නෑ. තේරුම් ගන්න උත්සාහ කරන්නෙත් නෑ. එයා එයාගේ ලෝකෙට බලෙන් එබෙන්න එන එක එක්කෙනා ළං කරගෙන සතුටින් හිනාවෙනවා. මට රිදෙනවා කියලා දැන දැනත් එයා එයාට තවත් ලෝකයක් තියෙනවා මට පෙන්නනවා. සමහර විට මෙච්චර කල් එයාට රැවටිලා තියෙන්නෙත් මගේ හිතම වෙන්නත් ඇති. “

“ හෝව් හෝව් හෝව්ව්. පොඩ්ඩක් ඉන්න දේවා. පොඩ්ඩක් සන්සුන් වෙන්න. අග්‍ර උඹට ආදරෙයි, ඒක මට විශ්වාසයි. ඒත් උඹ කලබල වෙලා අනන්තයකටත් වඩා දුර හිතනවා. හැමදාම අග්‍ර විතරද උඹට රිද්දුවේ, උඹ උඹට කොල්ලෙක් ඉන්නවා කියලා එයාට බොරු කරලා අග්‍රව රිද්දුවා. ඒත් අග්‍ර ආපහු හැරිලා යන්න ගියේ නෑ. ඊට පස්සේ එයාට පේන්න වෙන කොල්ලෝ එක්ක කියව කියව හිනාවෙවී අග්‍රට රිද්දුවා. ඒ මොනවාද එතකොට, උඹ එහෙම රිද්දනකොට අග්‍රට කොච්චරක් රිදෙනවා ඇතිද දේවා, ඒත් ඒ දේම එයා උඹට ආපිට කරලා පෙන්නද්දි උඹට දරාගන්න බෑ.. “

මාෂාගේ කතා බොරුවක් නොවන බව දේවා දන්නවා.

“ ඒත් මාෂා, එයාට ජිවිතේ අමාරු කාල වල මං ළගින්ම හිටියා, මටත් වඩා මං එයා ගැන හෙව්වා. ඒත් මට ජිවිතේ අමාරු වෙත්දි ඇයි එයාට බැරි මං ළගින්ම ඉන්න. අද මං විතරක් පාළු කාන්තාරෙක තනි වෙලා. එයා කට්ටිය පිරිවරාගෙන සතුටින් හිනාවෙනවා. “

“ උඹ ආත්මාර්ථකාමී දේවා, ආදරේදි හයියක් වෙන්න ඕනි වගේම අමාරු කාල වල විතරක්ම නෙවෙයි හැම තත්පරේකම ආදරේ දෙන්නත් ඕනි. හිත් කැඩෙනකොට මිනිස්සු වෙනස් වෙනවා. තවමත් උඹ ගැන වද වෙන නිසා තමයි ඌ එහෙම උඹව ඉවසන්නේ.. “

“ නෑ එයා මං ගැන හොයන්නේ නෑ. මට එක කෝල් එකක් දෙන්නේ නෑ, හිත හැදෙන එක වචනයක් කියන්නේ නෑ. හිටපු ගමන් මොකක් හරි හිත රිදෙන වචන පේළියක් ටයිප් කරලා එවලා මාව අඩවනවා මිසක්. “

“ එහෙම ඇඩුවත් ආයෙත් කෝල් එකක් අරගෙන, මං තරහා නෑ දේවා.. කියන්නෙත් ඒ අග්‍රම නේද දේවා? “

මාෂාගේ වචන වලට දෙන්න උත්තරයක් දේවා ළග තිබුණේ නෑ. ඒ වෙනුවට අහසේ තියෙන තාරකා අස්සේම නැවතිලා හිටපු කාලයට ආපහු යන්න තිබුණා නම් කියන හැගීම විතරක්ම දේවාගේ හිතේ හොල්මන් කරා.

අග්‍ර සදස්වි ගුරුදෙණිය,, දේවාට හම්බ වීමම අහම්බයක්. ඒ අහම්බය වාසනාවද අවාසනාවද දේවා තවමත් හිතනවා. අග්‍රගේ අප්පච්චිගෙන් දේවා චිත්‍ර ඉගෙන ගන්න ගියේ අවුරුදු තුනකට විතර ඉස්සර දවසක. ඒත් ඒ එක දවසකවත් අග්‍ර ඒ කලා ආයතනයේ හිටියේ නැහැ. ඒත් කලා ආයතනය පිටිපස්සේ තිබුණ අතීත කාලයට අයිති මහා ගෙදර බිත්තියක, මැටි පිඩක් අතින් අරගෙන අපූර්ව මූර්තියක් නිර්මාණය කරන ලස්සන පිරිමි ළමයෙක්ගේ පින්තූරයක් තිබුණා දේවාට මතකයි.

ඒත් මීට අවුරුද්දකට කලින් අහම්බෙන් වගේ ජිවිතේට එබුණු අග්‍රත්, බිත්තියේ පින්තුරේ ඉදන් තමන්ගේ හිතේ රූප ඇන්ද ගුරුදෙණිය සර්ගේ පුතා සදස්විත් කියන්නේ දෙන්නෙක් නෙවෙයි එක්කෙනෙක් කියලා දේවාට මතක් වුණේ සෑහෙන කාලයකට පස්සේ.

ඒත් ඒක දිග කතාවක්.

අරුණි කළුපහන


                                    

Monday, February 15, 2021

කෝපි

වැඩියෙන්ම මතක අපි ලිව්වේ
මැදියම් රැයේ දිගු මාවත් වල
නයිට් කඩවල කෝපි සුවදට
හිත රිදෙන්නේ තවමත් ඒකයි
සුසුම් අහුරක් පොදි බැදගෙන 

කවි ලියවුණේම රෑ අහසේ
තරු පිරුණු හෙවණ යට
ඒත් අපි කවදත් හිටියේ
දුර ඈත අන්ත දෙකක

ලයාන්විත ගී ස්වරයක්
අදත් රාත්‍රියේ පාළු මකන
කවුරුන් ලිව්වාදැයි නොදන්න
ගී සිංදුවක පද අරුත්
හිතේ රිදුම් තුරුළට ගෙන 

එදා පුර සද අඩ සදක් වී
අදත් එතැනම ඒ විදියටම
ඒත් කවිම ලිව්ව හිත විතරක්
ගව් ගානක් දුර ඈත කන්දක
මීදුම් අස්සේ තරු එළි හොයන 

අරුණි
2021 February 07

01:50 am





Thursday, April 23, 2020

මිහිදුම් සිහින


රාත්‍රියත් දහවලත් එකිනෙක වෙන් කර හදුනාගත නොහැකි තරමට දසත වෙලා ගත් අදුර ඝනකම්ය. වැසි වැටෙන සීතල රාත්‍රීන් ළගද හිරු එළියෙන් උණුහුම් විය යුතු දහවල ළගද මා තවමත් සියළු ජනේල අගුළු දැමු කාමරයක ස්ව කැමැත්තෙන් සිරගතව හිදිමි. බාහිර ලෝකය හා ඇති දුරස්ථ බව නිනව්වක් නැති තරමට දුරකථනය කාර්‍යබහුලය. දොඩමලු වන සිත් කියනා කතන්දර ළග සිනාසෙමි. දුරකථනය පසෙකලා අදුරට ඇද කරමි. සුන්දර වදන් සිහිපත්ව සමනළයෙකු තටු ගසා ඉගිල්ලෙන්නා සේ ඉගිලෙමි. එහෙත් පරිසරය වෙළා ගත් ඝනදුර සිහිපත්ව සියළු සිනා මකා දමමි. දිගු සුසුමක් හෙළමි.

අත්දැකීමෙන් හෙම්බත් ව සියල්ලෙන් සමුගන්නට හුස්ම අවසර ඉල්ලන කෙදුරුම නෑසුණා සේ හිදිමි. විටක හදවත වෙලා ගත් රිදුම් දරාගත නොහැකිව හඩා වැටෙමි. නොමැති බව දැනමුත් ශක්තිමත් සිනා අහුරක් අදුරේ අතපත ගා සොයමි. සිහින ලියූ සටහන් සොයා පිටු එකිනෙක ආදරයෙන් පිරිමදිමි. හරිත වනයක තැනු ලී නිවහනක මතක දිගේ සිතින් දුර යමි. මිහිදුම් කදුකරයට වැටෙන වැහි හිරිකඩ ළග තෙමී හිනැහෙන මල් සිහිකර හද ආදරයෙන් පුරවමි. හරිත යාය දිගේ සමනලුන් හා බෝ දුර දිව යන ආලයේ පින්තාරු අග සිත මොහොතකට නතර කරමි. වසර දස දහස් ගණනක් පැරණි මතකයක වෙළි අතීතයේ නටබුන් දිගේ දිව යමි. හද තවන හිත් නිවන සුසුම් මෙන්ම වදන් ද ඒ අතරින් මැවෙන විට යළි හිනැහෙමි. ඉතින් කවියකට පද ගලපමි.

සන්සුන් පරිසරය පුරාවට හඩ දෙමින් ඉගිළ යන, කවුළු හැර දමන්න යැයි ඉගි කරන ගිරා මලිත්තන් සේම චූටික්කන්ගේ හඩද වෙන් වෙන්ව හදුනා ගනිමි. ගොම්මන් වෙලාවේ හද රිද්දන මොණරෙකුගේ නාදය දරා ගනිමි. ඈතින් එන මහා හඩ වැස්සක පෙර නිමිති බව දැන සවන් යොමමි. වැහි කැට එකිනෙක ඇද වැටෙන විට හද පුරවන දුහුවිලි සුවද ස්නේහයෙන් වැලදගමි. බොහෝ ඈතක හිද හිතක් කෝපි සුවද සිහිපත් කරන විට සීතල පොළව මත දෙපා තබා කෝපි සුවද වෙනුවෙන් පියවර තබමි. කෝපි ඇට කබලෙහි බැදෙන පැරණි ගෙදරක ඒ අත් සිහිපත්ව හෙමිහිට කදුළක පහස කම්මුලක් මත අලවමි. දිගු සුසුමක් සමගින් හද රිද්දන තනුවක් හිමි ගීයක් ළග මොහොතකට දැහැන් ගත වෙමි.

යළිත් නිමාවක්, නිවීමක් නැති මාවතක සිහින පසෙකලා හැල්මේ දිව යමි. සිනා මල් පෙත්තක් සමගින් කදුළු පොකුරක් වැළදගමි. තනිකමෙන් පිරුණු අත් හැරීමක් සොයන හැගීම් අහුරක් සමග ‍යළි තනි වෙමි. අත් හැරීමට පාර කියන අධි මාත්‍ර ඔසු රැගෙන මිටකට ගුළි කර ගනිමි. කදුළු මුහු කළ කෝපි උගුරු සමගින් සිරුර තුළ නිදන්ගත කරමි. ගී තනු නවතා පිරිත් සජ්ජායනයකට ඉඩ සලසමි.

ඉතින් හිනැහෙමි. ප්‍රකාශිත සහ අප්‍රකාශිත ප්‍රේමයෙන්

ඔත්පල වූ හදවත දරාගෙන අගුළු දැමු කාමරයක හිද හඩනගා හිනැහෙමි. ඉසිඹු ලබන සතුටේත් සිහින අහිමි වූ වේදනාවේත් කදුළු පිටි අත්ලෙන් පිස දමමින් නොනවත්වා හිනැහෙමි.

- Aruni Kalupahana​



Thursday, March 12, 2020

යළි නොඑනා මතක අපේ

වෙනදාටත් වැඩියෙන් ගොඩ ගැහුණ වැඩ ගොඩක් තියාගෙන, වෙනත් ඉසව්වක් දිහාවේ ඇස් හරවන්නවත් ඉඩක් නැති තරම් කාර්යබහුල දවසක්. හෙමිහිට සංගීත තාල වාදනය කරමින් හිත් සැහැල්ලු කරන්නට උත්සාහ කරන දුරකථනය පසෙකින්. හිත ආයෙමත් අවුරුදු ගානක් පිටුපසට ඇඳලා දාන තනුවක් එකවර සවනත වැකෙද්දීම හිත මොහොතකට හිර වුණා. සිහින් සීරුමක් වගේ කැපුමක් හදවත මත්තේ ඇදෙනවා දැනෙද්දි ඇස් පිහාටු එකිනෙක තදින් අල්වා ගත්තේ වේදනාවෙන්. ඉහළට ගත්තු හුස්ම පහළට නොගෙනම රදවා ගත්තේ ඇස් පිහාටු අස්සෙන් එළියට කඩා වැටෙන්න දඟලන කදුළු බිදු වලටත් සීමා පනවමින්.

අවුරුදු ගානකට පස්සෙත් ඒ වේදනාව තාමත් ඒ විදියටම දැනෙනවා.හිත හදා ගන්න බැරි තරමට හිත ආයෙත් කෑලි වලට කැඩෙනවා.

" මද පවනේ මුසු කෙරුවේ යළි නොඑනා මතක අපේ "

ගීතයේ ඒ වචන, හඬ තනු අතීතයේ දවසක ආදරය අත් හැරුණු දුකින්, කෑ මොර දිදී හඬපු කෙල්ලෙක්ව මට ආයෙත් සිහිපත් කරනවා.

" අම්මි.. එයාට මොකද වුණේ. "

මගේ හැගීම් කියවන හය හැවිරිදි චුටි දූ මගේ පසෙකින් තියෙන පුටුවක ඉදන් අහනවා මට ඇහෙනවා.

" යන්න ගියා පුතේ. "

මොහොතක නිහඩව ඉන්න මම හෙමිහිට උත්තරයක් ගලපනවා.

“ එයා මැරුණද? “

පුංචි දේවාගේ හඩ මගේ හිත මොහොතකට හිර කරනවා. ආයෙත් දිගු තත්පර කිහිපයකට පස්සේ මම නැහැයි කියන්න හිස දෙපසට සලනවා.

“ එහෙනම්, අම්මීට එයා නැතිව ගොඩාක් පාළුද.. “

“ ඔව් මැණික... “

මගේ හඩ බිදෙනවා. ඒත් ඒ බිදෙන අම්මාව දැන් දේවාට පුරුදුයි.

“ මාව අම්මීට දුන්නේ එයා නේද? “

“ ඔයාට මේ තරම්ම ආදරේ කරන්න ඒ ආදරේ මට කියා දුන්නේ එයා පුතේ.. “

මම වචන අහුලනවා.

“ එයා යන්න කලින් අම්මීට මාව දෙන්න ඇත්තේ අම්මී පාළුවෙන් අඩයි කියලා වෙන්න ඇතී... දැන් මං අම්මී ළග ඉන්නවානේ.. අම්මී අඩන්න එපා.. හාද? “

පුංචිකමට බොහෝ දෑ හුස්මක්වත් නොගෙන කියවන දේවාට පිළිතුරක් නොදී මම හිස් අවකාශයේ ඉහළට දෑස් හරවනවා.

මගේ මුළු ලෝකයම දේවාගේ තාත්තා සරිත් වෙද්දි දේවාගේ අම්මා ළග මාව සරිත්ට අතෑරුණා කියලා දේවාට තේරුම් කරන්න මට හිතෙන්නේ නෑ. ඒ දෙන්නාගේ එකතුවේ සළකුණ දේවා කියලා දේවා දන්නේ නෑ. දේවා ඉපදුණ වෙලාවේ දේවාගේ අම්මා දේවා රෝහලේම තියලා යන්න ගියා කියලා මට දේවාට කියන්න බෑ. දේවාගේ තාත්තාත් දේවාට ආදරේ දෙන්න ප්‍රතික්ශේප කරා කියලා දේවා දැනගන්න ඕනි නෑ. මං වගේම අසරණ වුණ සරිත්ගේ ලේ වලින් පිපුණු ඒ මල් කැකුළ මං අරන් ආවා කියලා තේරුම් ගන්න දේවාට තාම වයසක් නෑ.

ඒත් දේවාටයි මටයි අපි දෙන්නට අපි දෙන්නාම විතරයි කියලා දැන් දේවාට තේරෙනවා. උප්පැන්නේ අම්මාගේ නම විදියට දේවානී පූර්ණිකා වූණු මගේ නම ඔහු ලිව්ව නිසාත්, දේවාට ඔහුගේ වාසගම, අපේ නම් දීලා උප්පැන්නයක් හදලා එවලා ඔහු මාව පුදුමයට පත් කරපු මොහොතේ පටන් ඇය දේවානී සරීතා අර්ථනායක විදියට නම් වුණා.

සරීත්ගෙයි දේවාගේ අම්මගෙයි දරුවා මට ඉල්ලගන්න අවසර දීලා ඔහු වෙනත් රටක වෙනත් පවුලක සතුටින් හිනැහෙනවා කියලා දේවා දැනගත්ත දවසට එදාට දේවාටත් රිදේවී. මටත් වඩා ඇය හඩාවී. අපි දෙන්නාම ආදරේ බව දැන දැනම අපිව අත හැරියේ එකම පිරිමියෙක්. ඒත් ඒ පිරිමියාට තවත් ආදරේ කරන්න මිසක් ඔහුට වෛර කරන්න මටවත් දේවාටවත් කවදාවත් පුළුවන් වෙන එකක් නෑ.

“ අම්මී.. “

මලක් වගේ අහිංසක පුංචි දේවා උත්තරයක් බලාපොරොත්තුවෙන් කදුළු වාන් දමන මගේ ඇස් දිහාවේම දුකින් බලාගෙන.

“ ම්ම්ම්. “

“ අම්මි අඩන්න එපා. අපි ගෙදර බිත්තිවල තියෙන එයාගේ ෆොටෝ සේරම විසික් කරමු.. මං ආයේ එයාව අපේ චිත්‍ර වල අදින්නේත් නෑ.. අනේ අම්මි අඩන්නේ නෑ නේද? “

දේවා වචන අහුල අහුල ගලපන දිහාවේ මං මොහොතක් කදුළු අතරින් බලාගෙන උන්නා.

“ ඔයාගේ මූණේ පිහිටපු එයාගේ රූපෙයි මගේ හිතේ ඇදෙන එයාගේ මතකෙයි එක්ක කවදාවත් අපිට එයාව අමතක කරන්න බෑ පුතේ “

කියලා මගේ හිත කිව්වත් මං ඒවා වචන වලට පෙරළුවේ නෑ. දුරකතනයේ සංගීත තනූ අහන එක නතර කරලා දේවායී මායි ගෙදරින් එළියට බැස්සා. පුංචී දේවාවත් අරගෙන මං මේ ගෙදරට ආවේ මගේ මුළු ලෝකෙම අත හැරලා. දේවාව මගේ මුළු ලෝකෙම කරගන්නත්, හිතේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර තියෙන ආදරේ එකතු කරලා දේවාට ආදරේ කරන්නත් මට ඕනි වුණා.පුංචී පුංචී කතන්දර ගොතලා දේවාව හිනස්සන්න මට ඕනි වුණා. පහළ මිටියාවත් දිගේ එකිනෙකා පස්සේ දුව දුව හිනැහෙන්න, හරිත නිම්නයේ සුන්දරත්වය ඇහි පිය නොහෙලා බලාගෙන ඉන්න, මල් වලට පාට දෙන පාට පාට සමනල්ලු ගැන, අම්මා එක්ක සින්දු කියන කුරුළු පැටව් ගැන, ලස්සන සාරී වියන සාරී ගප්පී ගැන විතරක් නෙවේ සුරංගනාවීයෝ පොළවට තෑගි දෙන ලස්සන සුවද හමන මල් ගැනත් දේවාට කියා දෙන්න, දේවා සති කිහිපයක මල් කැකුළක් වුණ දවස් වල ඉදන්ම මං හීන දැක්කා.

සරිත් දන්නේ නැතිවට ඒ හැම හීනෙක සරිත්ව කුමාරයෙක් විදියට මවාගෙන අපි කතන්දර කියෙව්වා. බිත්තී පුරා ඇදෙන හැම පැස්ටල් හීනෙකම සරිත් ලස්සනට හිනා වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා, දේවාගෙයි මගෙයි අත් වලින් අල්ලගෙන සරිත් බිත්ති දිගේ එහේ මෙහේ යනවා, චිත්‍ර ඇදලා අපි සතුටු වුණා.

ඒ තමා අපේ ආදරේ. අපි දන්න ආදරේ. දවසක මගේ දේවා ලෝකෙටම කියාදෙන්න යන ආදරේ. හෙවණැල්ල වෙලා ළගින් නොහිටියත්, පෙරළා ආදරේ නොදුන්නත්, හුස්මක් ගානේ ලියවුණ ආදරේ නෙලා නොගෙන ආදරේ වෙනුවෙන් ජීවත් වෙන්න අපි දැන් දන්නවා. ඒ ආදරේ කදුළකට, සුසුමකට හිර නොකර ලෝකේ පුරා වපුරන්නත්, ලෝකය ලස්සන කරන්න පරිත්‍යාග කරන්නත් දේවා මට දැන් උගන්වනවා.


අරුණි කළුපහන



Tuesday, February 18, 2020

දයාබර විහග

දයාබර විහග,

ඉතින් මා ඔහු හා විවාහ වුනෙමි. ඒ ඔහුමය. වරෙක මා හැර දමා වෙන කෙල්ලකට පෙම් කලේ ද ඔහුමය. ඔහු එනතුරු මා මග බලා හිදිද්දි, ඇයත් සමග එක්ව නෙක හිරිහැර කරමින් මැරෙන්නට තරම් මට කලෙක ජිවිතය අපායක් කලේද ඒ ඔහුමය. අපහාස වින්දේත් පහර කෑවේත් මමමය. ඔබ මට හමුවුනේ එවන් කාලෙක ය. තුවාල යළි යළිත් පෑරි රිදුම් දෙද්දි ඔබ ඒ තුවාල සුවපත් කළේය. ජීවිතය ගැන, බලාපොරොත්තු ගැන කියාදුන්නේ මා සවිමත් කලේ ඔබය. ඔබ මගේ ජීවිතයට ආවේ ඇයිද කියාවත් එදා සීතල නගරයකදී ඔබ මට හමුවුනේ ඇයිද කියාවත් මා නොඅසමි. නමුදු ඔබට ආදරය කිරිම මා කළ වැරැද්දක් බව මා පිළිගනිමි. සමාවෙන්න. නමුත් ඔබද මට ආදරය කල වග මා දනිමි. එය ඔබට අනුව ආදරය නොවන්නට ඇත. කෙල්ලකට කළ විහිළුවක් වන්නටත් ඇත.

නමුත් විහග, මා ඔබට ආදරය කළෙමි. හිත හදා ගන්නට අසීරු වන්නට තරම් මාස ගණනක් තිස්සේ රෑ නින්දක් නැතිව හඩා වැටෙන්නට තරම් මා ඔබට ආදරය කළෙමි. මෝඩියක මෙන් මා විහගට ආදරය කරන වග අම්මා ඇතුලු නිවැසියන් ඉදිරිපිට කියන්නට තරම් මා ඔබට ආදරය කළෙමි. ඉතින් සියල්ල වෙනස් විය. ඔහු නැවත ආවේය. අයිතිවාසිකම් කියා පෑවේය. මගේ කේන්දරය ඔහුට වාසනාව ගෙනෙන වග කියු මිනිසුන් නිසා එය තින්දු තිරණ මතින් සියල්ල සම්මත විය. ඔහුගේ ඇය ඔහුට සෙල්ලමක්, කාලය කා දැමීමක් වු වග ඔහු කිවේය. ඇය කෙරෙහි ප්‍රේමයක් නොතිබු වගත් ඇයට බලාපොරොත්තු නොදුන් වගත් ඔහු කිවේය. එදින මා මොහොතකට ඔහු තුළින් ඔබ දුටුවෙමි. මිනිසුන් වෙනස් වන වග ඔබත් ඔහුත් මට උපහරණ ඇතිව අපුරුවට පසක් කලෝය.

ඔබ මා පරිත්‍යාග කළ බව සමහරු කිවෝය. ඔබේ ආදරය මා හදුනන බවත් අවසන් මොහොතේ හෝ ඒ ආදරය මා විශ්වාස කරන්නේ නම් සියල්ල හැර දමා මා ඔබ වෙත දිව එතැයි ඔබ විශ්වාස කළ බවත් ඔබේම මිතුරෝ කිය. නමුත් මා ඒ කිසිවෙක් විශ්වාස නොකරමි. ඔබ යක්ෂයෙකුට මා පරිත්‍යාග කරන්නට තරම් අනුවණ මිනිසෙකු වී යැයි ද මා විශ්වාස නොකරමි.

කෙසේ නමුත් සියල්ල සිදු වී අවසන් ය. කිසිවක් හෝ කිසිවෙක් තවදුරටත් වෙනස් වන්නේද නැත. කුමනාකාරයේ මිනිසෙකු වුවත් මා දැන් ඔහුට, ඔහුගේ කුලයට සහ ඒ පරපුරට අයත් ගැහැණියක්මි

විහග, ඔබ ගැන ලියන්නට යැයි ඔබ කියු කතාවක ඔබ විහග ලෙස නම් කලේ මාය. ඒ කතාවේ ඇය වසර කිහිපයකින් නැවත ආවද කෙදිනකවත් මා හැරි නොඑන වග ඔබට ලියා තබමි. ඉතින් මා ඔබ නාදුනන අයෙක්මි. විවාහයක් පවතින්නටත් පුළුවන. කටු ගෑවෙන්නටත් පුළුවන. නමුත් අනාගතය කුමක් වුවද මා නැවත නොහැරෙමි. අසීරුවෙන් හෝ සියල්ල ඉවසමි. නමුත් ඔබට ලියු තරම් ආදරණිය කවි ඔහු නමින් උපදවන්නට මට නොහැකි වනු ඇත. ඔබට තරම් ප්‍රේමයක් ඔහුට පුදන්නට මට නොහැකි වනු ඇත. නමුදු කාලය සියල්ලටම පිළිතුරු මට ගෙනවිත් දෙනු ඇත. ඉතින් ඒ කවිකම් දිනක ඔහු වෙනුවෙන් උපදිනු ඇතැයි මා විශ්වාස කරමි. ඔබ ගැන මතකය මකා දමා ඒ මතින් අලුත් ලෝකයක් තනන්නට මම වෙර දරමි. තවදුරටත් හුස්ම අහුලමි.

විහග, කලක් මා ඔබ එතැයි මග බලා හිටියෙමි. දැන් ඇස් කොන් දැවෙන වේදනාවක් පමණක් මා අභියස ඉතිරිව ඇත. දිනක එය ද මැකී යනු ඇත. නමුත් ඔබ එදා මා මෝඩියක නොකලා නම් මා ඔබට පින් දෙමි. රැයක් ගානේ ඇහැරි හඩා වැටුණ මට හඩන්නට දී,ඇමතුම් නොදී,කදුළු පිස නොදමා, අහක බලා හිටියා නම් මා ඔබට කල්ප කාලයක් පුරා දස දහස් වර පින් දෙමි. මුරණ්ඩු මා ආණ්ඩු කරන්නට සංවාද කවුළුවෙන් එබී තරවටු කරන්නට ඔබට මහන්සි නොවී ඉන්නට තිබිණි. බීමතින් ඔබ කියු ඒ හැම පෙම් කතාවක්ම, ආදරණිය හුස්මක්ම ඔබ තුළින් ගිලිහෙන්නට නොදී තරයේ අල්වා ගන්නට ඔබට සිහිකැදවා ගන්නට තිබිණි. තවද ලෙඩ දුක් හැදී මා වේදනා විදිද්දි සොයා නොබලා හිදින්නට ඔබට උත්සාහ කරන්නට තිබිණි. නමුත් ඔබ එසේ ආදරය දුන්නේ ඇයි දැයි මා යළි යළිත් මා තුළ වු ප්‍රශ්නාර්ථ මතු කර ගනිමි. ප්‍රශ්නාර්ථයක් පමණක් රැගෙන නික්මෙන්නට මට පුළුවන. ඇස් වලින් කදුළු වට්ටන්නට තරම් ආදරයක් මට දැනෙන්නට හැරිම ගැන නම් ඔබට සාප කරන්නට මට කෙදිනකවත් නොහැකි වනු ඇත.

සියල්ල අවසන අහස පිරෙන්නට ආදරය වපුරා බලාපොරොත්තු දුන්නේ නැතැයි කියා පිහි තුඩකින් තුවාල කර මා අතැර යාම ගැන පමණක් මා ඔබට ස්තුති කරමි. ඔබට ආදරය කළ වරදට මා ලගා කරගත් හැම කටුක වේදනාවක් ගැනම සතුටු වෙමි. සියල්ල දරා ගත හැකි ශක්තිමත් ගැහැණියක් බවට මා පත් කළේ ඔබය. කදුළු දෑස් තුළම මිදෙන්නට හැර තව දුරටත් ලෝකයේ බැදීම් තදින් අල්වා නොගන්නට මට උගැන්නුවේ ඔබේ නික්මීමය. ඔබය. ඉතින් මා තුති පුදමි. එසේම ඔබට ලියු හැම කවියක් ගැනම සමාව අයදිමි. ඔබ ගැන හෙවු වද වු හැම තත්පරයක් ගැනම සමාව අයදිමි. ඔබ එවු හැම කෙටි පණිවිඩයකටම පිළිතුරු ලියා මා පමණක් වරදකාරිනියක වීම ගැන කිසිත් නොකියමි. විහග ඒ මතකයට ආදරයට ඒ සිතුවිල්ලට ස්තුතියි. අනාගතයේ දිනක ඔබ පොතක පිටු අතරින් හමු වුනොතින් මා වගකිම භාර නොගනිමි. නමුත් ඔබව හෙළිදරව් නොකර රහසේම රකින්නට පමණක් පොරොන්දු වෙමි.

ඉතින් ජිවිතය කියා දුන් ඔබ කදු අතර ඉපිද හිරු එළියෙන් මියැදුණු පිනි බිදුවක් ලෙස පමණක් මතුවටද මා විශ්වාස කරමි. ආයෙත් ආයෙත් ඔබේ ජිවිත කතාවේ මා කිසිදු නමකින් ඔබ අසල නොලියවෙන්නට වග බලාගන්නා ලෙස පමණක් දෙවියන්ගෙන් අයදිමි. ඉතින් සමුගනිමි. සමුදෙමි.

- අමාවී -



#stories

- අරුණි කළුපහන

Monday, January 20, 2020

මිතූගේ දින සටහන් : ජනවාරියේ දවසක්!!


කලබලකාරී වෙහෙසකර දවස් වලට කොටුව දුම්රියපොළට දුවගෙන දුවගෙන ගිහින් ඊළගට තියෙන බදුලු කෝච්චියේ නැගලා පැය ගානක් තිස්සේ හිත නිවන ඒ පරිසරය දිගේ ඔහේ යන්න ඕනි කියලා හිතෙන වාර අනතන්තයි අප්‍රමාණයි. ඒත් එහෙම යන්න හිතෙන හැම වෙලාවකම ප්‍රශ්න දෙකක් මගේ වටේට කැරකෙනවා. යන ගමනේ අනන්තය කොතැනද එකක්. අනික මට කොහෙන්ද ඇවිදින්න තරම් නිවාඩුවක්. ඒ ප්‍රශ්න එක්ක මං හිරවෙනවා. හිතේ තියෙන නොසන්සුන් හැගීම් " මොකක්ද මේ කෘතීම ජිවිතේ.. " කියලා අහනකොට ඒ ගැන තව දුරටත් හිතන්න ගියොත් මැරෙන්න ඕනා වගේ හැගීමක් හිතට එනවා කියලා දන්නා නිසාම ඉක්මනට යාළුවට මැසේජ් එකක් දානවා. " මට හිත සන්සුන් කරගන්න පුළුවන් music ලින්ක් ටිකක් එවපන්. " යාළුවා හැරෙන තැපෑලෙන් " ගුගල් එකේ හොයනවකෝ ඕයි. උඹ ඉස්සරත් ඔහොමයි. " කියලා පිළිතුරු එවනවා. ඒත් මේ සා කාලයකට අන්තර්ජාලයේ මගේ ප්‍රශ්න වලට පිළිතුරු නොතිබුණා කියලා දන්නා නිසාම ආයෙත් ඔහුටම වද දෙනවා. " listen to 432hz, 639hz " ඔහු ආයෙත් එවනවා.

ඉස්සර " ඇයි බං ඔච්චර කියවන්නේ " කියලා අහනකම්ම එක හුස්මට දොඩමළු වෙන දැරිවියට මොකද වුණේ බලන්න එක්කෙනා දෙන්නා ඇමතුම් දෙනවා. ඒත් පැමිණෙන දුරකථන ඇමතුම් දිහාවේ ඔහේ බලාගෙන ඉන්නවා මිසක ඒවාට පිළිතුරු දෙන්න තරම් හැගීමක් නිස්කාංසුවක් හිතේ නැහැ. ඊමේල් කෙටි පණිවිඩ කියෙව්වට උත්තර යවන්න හිතෙන්නෙත් නැහැ. කාලෙකට පස්සේ ජිවිතේ ආසාවෙන් හිටපු විදියේ රස්සාවක නිරත වුණත් රැකියාව ඉවර වෙලා ගෙදරට යනකම්ම දෙසවන ළඟ වාදනය වෙන ගී සිංදු ආයෙත් ආයෙත් මට අහිමි මාව මතක් කරනවා.

බදුලු කෝච්චියේ දොරේ ඉදගෙන ඈත කඳු මිටියාවත් වල පුංචි ගෙවල් දිහාවේ බලාගෙන ඒ ගෙදරක ජිවත් වෙන්න දවල් හීන දැක්ක, ඒ ගෙවල් මැකිලා යනකම්ම ඒ දිහාවේ බලාගෙන කල්පනා කරපු, ගෙදරින් ගෙදරට හීන අලුත් කරපු කෙල්ලෙක්ගේ ආත්මයක් මට මැවෙනවා. වැහි කාලෙක පෞරාණික නටඹුන් බලන්න රජරටට ගිය ගමනක වැහි සීතලේම ඒ නටඹුන් අතර ගහක් යට ඉදගෙන අවුරුදු ගානක් ඈත අතීතයට කාලය හරහා ගිහින් හිතින් රස වින්ද අතීතකාමී කෙල්ලෙක්ගේ මතක මට මැවෙනවා.

අරිසිමලේ, හික්කඩුවේ වගේම වයික්කාලේ මුහුදු වෙරළේ තැනක ඉදගෙන ඉර බහින හැටි ආසාවෙන් බලාගෙන හිටපු, අහසේ අපූර්ව මායාකාරී වර්ණ මැවෙන හැටි, ඉර මුහුදේ ගිලිලා ගියායින් පස්සේ, හෙමි හෙමින් එළිය මවන පුංචි තරු කැට දිලිසි දිලිසි තරු රටා මවන හැටි වෙරළේ වැතිරිලා බලාගෙන හිටපු වගේම වෙරළ පුරා දණගගා සිප්පි කටු අහුලපු, පොත් මේසේ පුරාවටම ඒ සිප්පි අතුරලා හැඩ බලපු කෙල්ලෙක්ගේ හිතක් මට මතක් වෙනවා.

මහා රෑට බලංගොඩ ගෙදරක බැල්කනියේ ඉදගෙන ඈත කන්දෙන් කන්දට මීදුම අතරින් කුරුමිණි අඩු වගේ විදුලි පහන් එළි නිවී නිවී දැල්වෙනවා බලාගෙන සිංදුවක් මුමුණපු, කන්දේ පන්සලට උඩින් පුරපෝය හද මහා විශාලෙට පායලා තිබුණ අපුරුව ඇහිපිය හෙලන්නේ නැතිව විදපු, ගෙදරට ටිකක් එහායින් තියෙන ගැරඩි ඇල්ලේ සද්දේ හෝ ගාගෙන මහා රෑටත් ඇදහැලෙන හැටි ඇස් පියාගෙන අහගෙන හිටපු, පාන්දර එලාර්ම් තියල නැගිටලා කන්දේ පන්සලේ පිරිත් හඩ සමනල රකෂිතයේ කදු මුදුන් වල වැදී දෝංකාර දෙන හැටි ශ්‍රවණය කරපු හිතුවක්කාර කෙල්ලක මට ් මතක් වෙනවා.

මතක එකක් දෙකක් නෙවේ මහා කෝටියක් හිත ඇතුලේ නිවී නිවී පත්තු වෙනවා. ලියාගෙන ලියාගෙන යද්දී මට මාව කොච්චර අහිමි ද කියලා දැනෙද්දී ඇස් වලින් කඳුලක් දෙකක් හෙමිහිට පල්ලම් බහින්න පටන් ගන්නවා. ඒත් කඳුළක දුර ගමන කම්මුලක් හමුවෙන්න කලින් ඉක්මනින් මරලා දාන්න මට පුළුවන් වෙනවා. " මේක තමයි ජිවිතේ.. " හිත ආයෙත් විස්සෝප වෙනවා.

මාසෙකින් විතර කතා කරන්න තියා ඇහැටවත් දකින්න ලැබුනේ නැති අක්කාගෙන් ඇමතුමක් එනවා. " ලබන සතියේ මගේ graduation එක. ඔයා එනවාද? " කවදාද කීයටද අහන්නේ නැතිව " ඔව් " මං එක උත්තරයක් දෙනවා. " ඒත් සතියේ දවසක්. නිවාඩු දාන්න වෙයි. " නිවාඩු නැති බව දැන දැනත් මට උත්තරය වෙනස් කරන්න හිතක් නැහැ. වචනෙකින් කතා කරන්න ඇහැට දකින්න ඉඩක් නොලැබුණත් හිතේ කවදාවත් වෙනස් නොවෙන බැදීම් වෙනුවෙන් හුස්ම ගන්න ඕනි මට ආයෙත් හිතෙනවා.

හැමදාම උදේ හිරු කිරණ පොළව සිප ගනිද්දී විහාරමහාදේවි උද්‍යානය හරහා ඇවිද යන මට නොවැරදීම ලැබෙන ඇමතුමක් තියෙනවා. ඒ අයියා. ලන්ඩනයේ වෙලාවෙන් මහා පාන්දර වැඩ ඇරිලා ගෙදර එන ඔහුටයි මටයි හැමදාම පොදු කතාවක් තියෙනවා. " උඹ වැඩට යනකොට මම වැඩ ඇරිලා ගෙදරට පයින් යන ගමන් " ඔහු කතාව පටන් ගන්නේ එහෙම. මනුස්ස ජිවිත වල ස්භාවය සහ පුද්ගල ජිවිත වල ඝට්ටන ගැන මහා සංකීර්ණ කතන්දර ඔහු කියවනවා. " හැමදේම වෙන්නේ හොදට බං. " මහා සංකීර්ණ කතාවක් අවසානයේ බරැති සුසුමක් අපි ළඟ අතහැරෙනවා.

ඒ සියලු කතන්දර අස්සේ තාත්තායි මායි මුළු ජීවිතේටම ගත්ත එකම සෙල්ෆිය දුරකථනයේ සේයාරූ අතරින් මං එක්ක හිනැහෙනවා. තාත්තාව අන්තිමට දැක්ක දවස කතා කරපු දවස මතක් කරගන්න අපහසුවක් මට දැනෙනවා. සතියකට දෙකකට කලින් වෙන්න ඇති. හිත අනුමානයක් දෙනවා. අපේ කාර්යබහුල වේලාවන් එකිනෙකට වෙනස් වීම නිසා අපිට අපිව මඟ හැරෙනවා. දුරකථන ඇමතුම් වලින් අපිට ජිවිතේ බෙදා ගන්න පුළුවන් කියලා දැනගෙන උන්නත් මම වගේම තාත්තාත් දුරකථන ඇමතුම් වලින් සැප දුක් විචාරන්න අකැමැති නිසාද මන්දා අපිට අපි මඟ හැරෙනවා.

ඉර එළිය වැටෙන්නත් කලින් ගෙදරින් පිටවෙලා ඉර බැහැල ගිහිනුත් හෝරා දෙකක්වත් ගෙවුනට පස්සේ කළුවරේම බඩගිනියි කියාගෙන මම ගෙදරට ගොඩ වෙනකොට කෑම එකත් බෙදාගෙන කවන්න මඟ බලාගෙන ඉන්න අම්මා කවන ගමන් දවසේ තොරතුරු ගැන දොඩමළු වෙනවා. ඒ අතරේ හවස තේ වෙලාවේදී මාව මතක් වෙලා වෙන් කරලා අරන් තියපු කේක් කෑල්ලක් අම්මා මං ගැන වද වෙන තරම මට පසක් කරනවා.

මාසෙකට දෙතුන් වතාවක් මං වෙනුවෙන් අලුත් පොතක් මග බලන් ඉන්නවා. මං වගේම පොත් වලට ඇබ්බැහි වුණ තාත්තා මට කියවන්න පොතක් කාමරයෙන් ගෙනවිත් තියලා තියනවා. පෝල් එම්. එම්. කුපර්ගේ තීන්ත නදිය දැන් මං දිහාවේ දෑස් විහිදගෙන බලාගෙන ඉන්නවා. මං ආයෙත් ජිවිතේ ගැන කල්පනා කරනවා.

මොහොතකින් ඇමතුම් නැතිව අතොරක් නැතිව ලැබෙන කොයි වෙලෙත් හඩ නගන දුරකථනයක් සමගින් ඔහු ඇවිත් යන්න එනවා. දහසකුත් වැඩ මැදින් වෙලාවක් වෙන් කරගත්තු වෙහෙසකර ඔහු සිනහවක් මවනවා. ආයෙත් දුරකතන ඇමතුම්.. ඒ අතරේ ඉස්පාසුවක් ගන්නා ඔහු ව්‍යාපාර ගැටළු වලට විසදුම් අහනවා. නොදන්නා ව්‍යාපාර කළමනාකරණයට වඩා මට ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා.

“ අපි සීගිරි යමුද? “

එක දවසක් වැඩ මග හැරුනොත් ප්‍රශ්න කෝටියක්. ඔහු කියනවා. හිටි හැටියේ අඹේවෙල පාරේ අයිනක නතර කළ කාරයක තුළ හිද ඊමේල් අතර කාර්යබහුල වන ඔහුත් නුවරඑළිය තේ වත්තක දුරකථන සංඣා සොය සොයා නහින් අඩන ඔහුත් දකුණු දිග මුහුදු තිරයේ තැනක ව්‍යාපාර ගැටළුවක් නිසා කෝපයෙන් මුසපත් වන ඔහුත් මගේ මනසේ හදිසි රූප පෙළක් මවනවා. එහෙත් කස්සප රජුන්ගෙත් රාවණාගෙත් ඓතිහාසික අඩවි අතරේ පෞරාණික සිහින දකින්න සිත මට බල කරනවා. එහෙත් “ බලමුකෝ “ තනි වචනයක් බලාපොරොත්තු බිදි ඉහිරවනවා.

දුකක්වත් සතුටක්වත් නොදැනුණ උපේක්ෂාවකින් මං නික්මෙනවා. ආයෙත් ජිවිතේ ගැන හිතෙන්න කලින් තීන්ත නදියත් අරගෙන මං නින්ද සොයනවා. සිගීරි බිතු සිතුවම් ඇන්ද සිත්තරුන්, සිගිරීයට කුරුටු ගී පබැදු කවීන්, නෙළුම් මල් දෝත දරා ගත් යුවතියන් විතරක් නෙවේ පිදුරංගල ඉදන් සීගිරියට පෙම් වඩපු කස්සප රජුත් දෙව්ලියනුත් හීන අතරේ සැරිසරනවා. එකවරම කාගේදෝ ආමන්ත්‍රණයකින් මම ඇහැරෙනවා. දුරකථනයේ අවදි වෙන වෙලාව හගවන ප්‍රාතිහාරී ගීතය දෙසවන් ළග නාද වෙනවා. දුරකථනය පසෙකින් තබන මම පොළවට දෙපා තබන විටම මම අවදි වූ බව දැනගත්තු චෙස්ටර්, බලු සුරතලා උමතුවෙන් මෙන් දුවගෙන ඇවිත් ඇද මතට පනිනවා. සිනහාවකින් ඇයව තරයේ වැළගගන්න ගන්න ගමන් මම ඇගේ අතොරක් නැති සිප ගැනීම් වලින් ගැලවෙන්නට උත්සාහ කරනවා.

බැදීම් ආයෙත් ජිවත් වෙන්න බලාපොරොත්තු ගේනවා. මගේ ජිවිතේ බැදීම් මහා ගොඩක් අතරේ බෙදෙනකොට චෙස්ටර් මට මගේ මුළු ලෝකේම ඔයා කියලා දැනෙන්න අරිනවා. ඉතින් මට ආයෙත් හිනාවෙන්න මතක් වෙනවා. ඒත් එතකොටම කාලය හරස් කපනවා. “ පරක්කු වෙනවා.. “ හිත මොරගානවා. මොහොතකින් එන කාර්‍යාල බසයට ප්‍රමාද වෙලා ඇමතුම් දෙන්න අකැමැතිකම නිසාම බැදීම් පසෙකලා මම ආයෙත් එහෙට මෙහෙට දුවනවා. ආයෙත් කොළඹට දුර දුවන බස් එකක මම මගේ ලෝකේ තනියම. බස් රේඩියෝවෙන් විකාර දොඩවන නිවේදිකාවකගේ කන්දොස්කිරියාවෙන් බේරෙන්න මම දුරකථනය ගෙන සින්දුවක් ළග දෙසවන් අගුළුලානවා.

ආයෙත් ජිවිතේ වේගයෙන් අතීත මතකයන්ට ඇදිලා යනවා. ඈත පේන කදු අතරේ මහා මෙරක් තරමට හීන පොදි බැන්ද ඒ හීන සේරම කන්දේ ඇලේ පා කරලා කොන්ක්‍රීට් පොළවකට සින්නකරව ජිවිතේ ලිව්ව මෝඩ කෙල්ලෙක්, අදිවේගී මාර්ගයේ වේගයෙන් ඇදෙන බස් රථයේ, කවුළුවෙන් එපිට පාවෙන වළාකුළු අතරේ ඉදන් මට සමච්චලයට සිනා වෙනවා.

“මිතූ... “

ඒ ඇමතුමෙන් හොදම මිතුරාගෙන් කෙටි පණිවිඩයක් වට්ස්ඇප් අතරින් එබෙනවා. සංවාද කවුළුවෙන් හිනැහෙන ගමන් ඔහු ලියන නවකතාවක කොටස් කීපයක් එවනවා.

“ අර චරිතේ මරන්න මං තිරණය කළා බං. කතාවකින් හරි මැරිලා නිදහස් වෙන්න ඕනි. “

ඔහු ආයෙත් කියනවා. දුරකථනයට හිනාවෙමින් උන් මගේ මුහුණ මැලවෙනවා. ඒ චරිත වලට ආසක්ත වුණ පළමු රසවිදින්නිය තර්ක ගේනවා.

“ කෙල්ලට මැරෙන්න බැරිද බං ඒ වෙනුවට.. එයාට ජිවිත කාලෙම මැරි මැරි ඉපදෙන්නද කියන්නේ. ඒ චරිතේ දුක් වින්දා ඇති කියලා හිතෙන්නේ නැද්ද? “

“ බෑ බං.. ඒක එහෙම නොවුණොත් කතාවෙන් වැඩක් නෑ. “

ඔහු එහෙම කියනවා.. චරිත එක්ක ජිවත් වෙලාම ඒ චරිත දැන් මගේ ආත්මයටම රිංගලා. මං ආයෙත් තර්ක කරනවා.

“ අපි නාකි වුණ දවසක කෝපි බිබි ඔය ගැන කතා කරමු. එතකොට අපි පරිණතයිනේ. දැනට ලියලා කපලා කොටලා ගමු. “

ඔහු සැහැල්ලුවෙන් හිනැහෙනවා.

ආයෙත් මම ජිවිතේ ගැන හිතනවා. ඒ අතරේ බැදීම් මහා ගොඩක් හිත අස්සේ වේගයෙන් දොඩමළු වෙනවා. විහාරමහාදේවි උද්‍යානය ළගින් නැවතුමක් දකින බස් රථයෙන් ඉක්මනින් බහින හිත වේගයෙන් ඇදෙන වාහන අතරේ හුස්ම නවත්තන්න තැනක් සොයමින් ආයෙත් කලබල කරන්න පටන් ගන්නවා. හුස්ම හයියෙන් අල්ලාගන්න මම විහාරමහාදේවි උද්‍යානය අතරින් සුපුරුදු පියවර ආයෙත් තියනවා.

- අරුණි කළුපහන -

Friday, January 17, 2020

මතක


එදවස
මා ඔබට ලියු
ඒ කවි සිංදු
ඔබව හිමි වූ ඇය
ප්‍රේමයේ සිතැතිව
ඔබ ළග
මුමුණනා හැඩ
හිත වේදනාවෙන්
රිදුම් දෙන තැන එතැන

පන්හිදට ගිනි අවුළුවා
පුළුස්සා දමා බෝ කල් වුව
යළි ඇවිලෙන්නට තරම්
ඔබ ගැන ප්‍රේමයක්
හිත තුළ තවමත්
දැවෙනා එකමයි
මට අරුමය !!

අරුණි
2020/01/03