අසම්මත කවියක ඉස්පිල්ලක් මත හිද නුඹට ලියමි...

නුඹ දකින සැරයක් ගානේ
රිදුනේ මටයි මගේ සිතටයි
වාරු නැතිව ඉකි ගසා හැඩුවේත්
මමයි මගේ හිතයි විතරමයි

අසම්මතයට බියෙන් ඇකිලී
නුඹ එපා කිව්වෙත් මමයි
දැක්කත් නුඹ නොදැක්කා සේ
ඉවත බලා උන්නෙත් ඒ මම මයි

කල්පයක් තරම් දිග ඈතක
ලෝකයක් අමතක කර
හිතින් ලංව උන්නෙත් අපි දෙන්නායි
මහා ඉවුරු කඩන් වැටුණු
මොර සූරන වැස්සේ
සීතලෙන් එකට ගුලිවී
හීනයක් මැව්වේත් ඒ අපි මයි

නුඹ යෙහෙලියන් හා මුහු වී
සිටිනු දැක තරහෙන් සිත
පාරවා ගත්තෙත් මමයි
නොලැබෙනා බව දැන දැන
නුඹට පෙම් කලෙත් ඒ මමමයි

රෑ නින්දෙන් නුඹ ගැන හීන මවා
ඉකි බිද බිද හැඩුවේත් මමයි
නුඹ අහිමි හීනයක් බැව් දැන දැන
නුඹ දකින්නට පෙරුම් පිරුවෙත් ඒ මමමයි

අන්සතු වී කුලගෙට යන්නෙත්
නුඹට පෙම් කල මේ හිතමැයි
මංගල දෝලාව ඔසවාගෙන
අද ආසිරි දෙන්නෙත් ඒ නුඹමයි

අසම්මතයක කොටු පවුරට මෙහා
ඉදන් මම විදි දුක් බෝමයි
එහෙව් හිතකට නුඹ දුන් ගින්දර
දරන්න බෑ පුදුමයි

කදුළක් හිනාවකින් මකන්න
නුඹ හොයාගෙන ආවා තමයි
ඒත් නුඹ ඔහොම කරන වග
දැන උන්නා නම්  මම
නුඹ දකින්න එන්නැහැ

සත්තයි...