මල් ආත්ම :)

" ගැහැණු කැමති හුදකලාවට "

මල් විසිරුණු බෝගන්විලා ගස් හෙවණ යට තිබුන ගල් බංකුවේ ඉදගෙන මන් කිව්වා. ඒ ගල් බංකුව තිබුනේ අපේ ගෙදර මිදුලේ කෙලවරක.

" හැම ගෑනිම නෙවෙයි. හුදකලාවට වෛර කරන ගැහැණුත් ඉන්නවා. ඕවා විකාර කතා සාරදා. ඇත්තටම මන් හුදකලාවට ආසයි ගාගෙන හැම තිස්සෙම කොහේ හරි අස්සකට වෙලා රිංගන මන් දන්න එකම ගෑනිත් ඔයා.  ඕක මට නම් පිස්සුවක්..  " 

ඔහු කිව්වේ ඔලුවට වැටිච්ච බෝගන්විලා මලක් කෝපයෙන් ඇදලා පොඩි කරලා බිමට විසික් කරන ගමන්.

" ඒක පිස්සුවක් නෙවෙයි නාරද. ජීවිතය විදින්න පුළුවන් හුදකලා වෙන තරමට.. "

" එතකොට ඔය අහුමුලු වලට රිංගන් කළුවරේ ලියන එකෙන් ඔයා කරන්නේ ඔය ජීවිතය විදින එක ද ? "

" ඔයාට මාව පෙන්නේ එහෙම ද නාරද ? මන් කැමති තනියම මගේ පාඩුවේ ඉන්න තමයි. හැබැයි මන් ඉන්නේ කළුවරේ නම් නෙවෙයි. "

" අප්‍රබංස කියන්න එපා සාරදා.. මන් යනවා. මට මිටින් එකක් තියෙනවා තව ටිකකින්.. "

" කාත් එක්ක ද ? "

" මිනිස්ටර් එක්ක.. අලුත් බිස්නස් එකේ වැඩ වගයක් ඩිස්කස් කරන්න තියෙනවා. ඇයි ? "

" ඔයාට බිස්නස්, මිනිස්ටර්ලා එක්ක වැඩ, මිටින් හැර වෙන දෙයක් ගැන හිතන්න වෙලාවක් නැද්ද නාරද ? "

" මේ වෙලාවේ මන් කැමති මේවා ගැන හිතන්න තමයි සාරදා. මොකද ඔයා කියන්න යන ජීවිතය විදින කෙහෙල්මල් ගැන හිතන්න පුළුවන් බිස්නස් වලින් ඈත් වෙලා ගෙදරට වෙලා රෙස්ට් කරන්න තරම් වයසකට ආවම,. ඔයාත් දැන් ඉදන්ම ඔය මල විකාර වලින් ඈත් වෙලා කසාදෙ වැඩ වලට ලැස්ති උනොත් හොදයි.. "

" අමුතුවෙන් ලැස්ති වෙන්න දෙයක් නැහැ නේ නාරද.. අම්මලා ඔක්කොම ලැස්ති කරනවනේ. අනික wedding ප්ලෑනින් කරන අයත් ඉන්නවනේ. මන් ඊයෙත් ඔයාලගේ අම්මා එක්ක ගියා ඒ වැඩ වලට "

" ඒ උනාට ඔයාගේ උනන්දුව මදි කියලා අපේ අම්ම ඊයේ මට කිව්වා. ඔය පොත් පත්තර ලියන කියන වැඩ වලින් අයින් වෙලා මගේ වයිෆ් වෙන්න දැන් ඉදන්ම ලැස්ති වෙන්න. මොකද මගේ බිස්නස් වලට සපෝර්ට් කරන ගෙදර දොරේ වැඩ ටික කරන වයිෆ් කෙනෙක් මිසක්. මට ඔය පොත් අස්සේ රිංගන් හුදකලාව හොයන ගෑනියෙක් ඕනි නැහැ. "

නාරද කිව්වේ කාර් එකේ යතුරත් අරගෙන ගල් බංකුවෙන් නැගිටින ගමන්.

" එහෙනම් ඉතින් ඔයාට තියෙන්නේ ගෙදර දොරේ වැඩ කරන්න. ස්ර්වර්න්ට් කෙනෙකුයි සෙකට්‍රි කෙනෙකුයි ගන්නනේ. මොකටද මාව බදින්නේ.. "

කියලා මට අහන්න හිතුනත් මම එහෙම ඇහුවේ නැහැ. මන් සද්ද නැතිව ම නාරද යන දිහාවේ බලන් උන්නා. මොකද තර්ක කරන්න පුළුවන් එහෙමත් මිනිහෙක් එක්ක. නාරද එක්ක තර්ක කරලා වැඩක් නැහැ.

“ පුතේ, නාරද ගියාද ? “

නාරදගේ කාර් එක යන සද්දේ ඇහිලාද කොහෙද තාත්තා එලියට ඇවිදින්. තාත්තා නාරදව මග අරින බව මන් දන්නවා. තාත්තාට වැරද්දක් කියන්නත් බැහැ. මගේ දුක්ගන්නාරාළ වුණ තාත්තා මගේ හිත ගැන වගේම නාරදගේ හැටි ගැනත් හොදටම දැනන් උන්නා. නාරදට මවා ගත්ත බොරු හිනාවකින් කතා කරන්න අකැමතිකමට තාත්තා නාරද ඉන්න වෙලාවට කෑම කාමරේට වෙලා පත්තරයක් බලන්න පුරුදු වෙලා හිටියා.

“ හ්ම්ම්ම්.. “

“ මොකද දරුවෝ.. නාරද මොනවද කියන්නේ.. “

“ මොනවා කියන්න ද තාත්තේ.. හැමදාම වගේ බිස්නස් වල ගැන තමයි. වෙඩින් එකට ලැස්ති වෙන්න ලු. එයාගේ යටහත් පහත් සේවක බිරිද වෙන්න කියලා තමයි නොකියා ඉන්නේ. “

“ හ්ම්ම්.. “

තාත්තා බිම වැටුණු බෝගන්විලා මලක් අහුලාගෙන ගල් මෙසේ උඩින් තිබ්බා. කොළ පාට ගල් මේසෙට රෝස පාට බෝගන්විලා මල් ගෙනාවේ අමුතු ලස්සනක්.

“ ඇයි තාත්තා.. අම්මා මට එහෙම කරන්නේ.. “

“ ඇයි දරුවෝ.. “

“ නාරද එක්ක මට සතුටින් ඉන්න බැරි බව දැන දැනත් ඇයි අම්මා හිතන්නේ නාරද බැන්දායින් පස්සේ වෙනස් වෙයි කියලා. නාරද එහෙම වෙනස් වෙන කෙනෙක් නෙවෙයි තාත්තා.. එහෙනම් නාරදගේ දෙමව්පියෝත් වෙනස් වෙන්න එපැයි නේද.. “

“ ඊයේ මොකද උනේ ? “

“ මොනවා වෙන්න ද.. නාරදලාගේ අම්මා එක්ක හෝම් කමින් සාරි එක බලන්න ගියා. තව හොටෙල් එකටත් ගියා. අනේ මන්දා තාත්තේ එයාලගේ පම්පෝරිය තමයි.. ලගදී හොටෙල් එකක අයිතිකාරයෝ වුනාට කතා කරන්නේ අවුරුදු 100ක් තිස්සේ හෝටල් කරා වගේ. “

මං කිව්වේ ඇත්තට ම කළකිරීමකින්.

“ අම්මා ඔයාව අමාරුවේ දාන්න හිතාගෙන නෙවෙයි නේ පුතේ මේ කසාදෙ කරන්නේ.. ඒ දවස් වල ඔයාගෙන් මේ කසාදෙට කැමත්ත අකමැත්ත අහද්දී ඔයා කරේ අනේ මන්දා කියල නිහඩව උන්න එක. ඒක එයා ඔයාගේ කැමත්ත විදියට හිතුවා. මොකද ඔයාට කියලා වෙන සම්බන්ධකම් තිබුනෙත් නැහැ නේ. නාරද මේ ගෙදරට එද්දී යද්දී උනත් ඔයා හිනා වෙලා කතා බහ කරානේ. “

“ ඒ හිතවත්කමට කියලා තාත්තා හොදටම දන්නවනේ. නාරද මේ ගෙදරට ආවේ ගියෙත් සයන්ස් ක්ලාස් එකට නේ. සයන්ස් උගන්වන්න මාවයි නාරදටයි ගෘප් ක්ලාස් එකක් දාන්න ඕනි කියලා නාරද මෙහෙට එව්වෙත් නාරදගේ අම්මමනේ තාත්තේ. “

“ ඒක හරි.. ඒත් ඒ හැම දෙයක්ම එහෙම තියෙද්දී කවදාවත් නාරද ව එපා කියලා කෙලින්ම නැහැ නේ දරුවෝ.. මන් දන්නවා හිතෙන ඔයා අකමැත්තෙන් හිටපු බව. රටේ ලෝකේ කොච්චර රැඩිකල් කතා කිව්වත් වැඩක් නැහැ දරුවෝ. තමන්ගේ ජිවිතේ තීරණ ගන්න ඕනි වෙලාවේ දී ඒ රැඩිකල්කමවත් ප්‍රයෝජනෙට ගත්තේ නැතිනම්.. “

“ ඒත් මන් පහුවෙලා හරි ඒ ගැන අම්මට කිව්වනේ තාත්තේ.. වෙඩින් එකට මාස හතරක් පහක් තියලා කිව්වට වැඩක් නැහැ කියල මන් දන්නවා. ඒත්.. “

“ සාරදා.. ඔයාට අත උස්සපු හැම වෙලාවකම ඔයා ඉවසන් උන්නා සද්ද නැතිව ම. ඔයා අඩු තරමේ ඔයාට මෙච්චර ආදරේ කරන ඔයාගේ තාත්තාටවත් කිව්වා ද ? තාත්තේ නාරද මට පොඩ්ඩ බැරිවෙද්දී ගහනවා කියල.. නැහැ පුතේ.. ඔයා කිව්වේ අම්මා ට.. අම්ම හිතුවේ හැමදේටම නිහඩව ඉදලා ඔයාලට විසදගන්න දෙන එක හොදයි කියලා. එයාවත් මට කිව්වේ නැහැ. මන් කලබල වෙන හින්දා.  ඊට පස්සේ ඔයාම දවසක අඩාගෙන දුවගෙන ඇවිත් කියනවා අනේ තාත්තේ මාව බේරගන්න මේ කසාදෙන් කියලා.. ඒත් වෙඩින් එකට මාස 6ක් තියලා.. ඒකත් කමක් නැහැ කියලා දෙකින් එකක් බේරන්න ඒ ගෙදරට යන්න යද්දී ඔයාම නේද  ආයේ කිව්වේ කමක් නැහැ තාත්තේ නාරද ව මන් බදින්නම් කියලා. රණ්ඩු කරාට නාරද මට ආදරෙයි.. ඒ නිසා මොකුත් කියන්න එපා කියලා.. දැන් ඇයි දරුවෝ මේ ආයේ එහෙට මෙහෙට අදින්නේ.. මොකක්ද මේ වල තේරුම..  “

“ හ්ම්ම්ම් “

මේ කසාදෙ නොකෙරුනොත් නාරදව මාව මරනවා කියලා මන් කොහොමද තාත්තට කියන්නේ. නාරද කිව්වා වගේම ඒ දේත් කරනවා කියලා මන් දන්නවා. කසාද බදින්න බැහැ කියලා කිව්ව හැම වෙලාවේම උනේ නාරදගෙන් ගුටි කන්න කියලා මන් කොහොමද කියන්නේ. මේ කසාදෙ නොකෙරුනොත් තාත්තයි නාරදගේ තාත්තයි එකතු වෙලා පටන් ගත්තු බිස්නස් වැටෙනවා කියලා දැනගෙන මන් කොහොමද ඕවා කියන්නේ දැන්.  බිස්නස් එක තාත්තාගේ ජිවිතේ වගේ. හැබැයි එයා අනිත් හැමෝගෙන්ම වෙනස් උනේ. තාත්ත බිස්නස් එකට වැඩිය ගෙදරට මිනිසුන්ට ආදරේ කරපු නිසා. ඒත් අනිත් අයට සල්ලි හම්බවෙද්දී මනුස්සකම අමතක වුනා.

“ සාරදා.. “

“ ඇයි තාත්තේ.. “

“ මට මේක කියන්න.. ඔයා කාට හරි ආදරේ කරනවා ද ? “

“ නැහැ තාත්තා.. “

“ එහෙනම් කවුරු හරි හිතේ ඉන්නවා ද? “

“ දන්නේ නැහැ.. දන්නා තරමට හිතට එච්චර ලග කෙනෙක් නැහැ.. අනේ මන්දා.. හැබැයි මට නාරදව නම් එපා.. “

“ එහෙනම් මේ කසාදෙ නතර කරමු.. වැඩේ ඉවරයි නේ.. මොකද කසාදෙ නතර කෙරුවා කියලා වෙඩිසිංහගෙයි මගෙයි බිස්නස් වලට මහා ලොකු අලාභයක් වෙන්නේ නැහැ. “

“ ඒත් නාරද මේ කසාදෙ නතර කරනවාට කැමති නැහැ නේ තාත්තේ.. “

“ ඌගෙ කැමැත්තෙන් මට වැඩක් නැහැ. මම නාරදගේ තාත්තා එක්ක කතා කරන්නම්.. “

“ එපා තාත්තේ. වෙඩිසිංහ අන්කල් උනත් මුලින්ම හිතන්නේ නාරද ගැන. මං තව ටිකක් හිතලා කියන්නම් තාත්තාට.. “

“ එපා කියනවා. බදින්නම් කියනවා.මොනවද තේරුම.. හැමදාම ඔයා ඔහොම හිත හිතා ඉන්න.. අන්තිමට හිතල හිතල නුල් බෝලයක් වගේ පැටලුනු දාට හැමදේම ලිහලා පිළිවලක් කරන්න අමාරුයි කියලත් තේරුම් ගනින්.. “

තාත්තාත් එහෙම කියාගෙන යන්න ගියා. අද බෝගන්විලා ගහ යටට එන හැමෝම යන්නේ කේන්තියෙන්. බෝගන්විලා මල් නම් මට වැඩිය නිදහසේ ජිවත් වෙනව් . පිපිලා ටික දවසක් ලෝකේ ලස්සන කරලා පර වෙලා යනවා. කොච්චර ලෝකේ ලස්සන කරත් බිමට වැටුණු දවසක තමන් ව මිනිස්සු පාගනවා කියලවත් හිතෙන්නේ නැතිව ඔහේ ඉන්නවා.

බෝගන්විලා මලක් වගේ වෙන්න තිබුනා නම් කොච්චර හොදද.. ඊටත් වඩා බෝගන්විලා ගහට කතා කරන්න පුළුවන් උනා නම් කොච්චර හොදද.. අම්මගේ යාළුවගේ පුතා වෙච්ච නාරද ගැන බෝගන්විලා ගහත් මන් තරමට දන්නවා. කතා කරන්න බැරි උනත්.  බෝගන්විලා ගහට කතා කරන්න පුළුවන් උනා නම් මට හැම දෙයක් ම එයා එක්ක  කියල උපදෙසක් ගන්න තිබ්බ.

“ එක අතකට ඔයා මොනවා කරන්න ද බෝගන්විලා .. හැමදේම අවුල් කරගත්තේ මම නේ. ඔයා හැමදේම හැම කතාවක් ම අහගෙන උන්නට ඔයාට ඒවාට ලෝකේ ඉස්සර සාක්ෂි දරන්න බැරිව අසරණ විත්තිය මන් දන්නවා.  එක අතකින් කොයි මිනිහව බැන්දාත් වෙන්නේ එකම දේ නේ. එයාගේ කීකරු බිරිද වෙලා පරම්පරාව ගෙනියන්න දරුවෝ වදලා හදලා දෙන එක නේ..  හැම දෙයක් ඉස්සර නිහඩව බලන් ඉදලා හෙමිහිට පැත්තට ගුලිගැහිලා ඇකිලීල යන එකනේ.. එහෙම නේද බෝගන්විලා..  ඔයාත් එහෙම නේද.. “

මම ඔහේ බෝගන්විලා ගහ එක්ක කියෙව්වා.. කවුරු හරි දැක්ක නම් මට පිස්සු කියල හිතාවි. ඉස්සර ඕලෙවල් කරද්දී මන් කරේ අම්මා හදලා දෙන මයිලෝ කිරි එකයි ඉගුරු බිස්කට් එකයි අරගෙන අරගෙන ඇවිත් බෝගන්විලා ගහ එක්ක හිතින් කියෝන එක. ඊට පස්සේ ගහ වටේම බිම වැටිලා තියෙන මල් ටික එකතු කරලා ගහ මුලට දාන එක. එතකොට එයාල ආයේ දවසක මල් ආත්ම වෙලා ගහ දිගේ උඩටම නැගලා ආයෙත් ලස්සනට පිපිලා හිනැහෙවී නේ.. මන් ඔය වගේ කතා අනුරාධ එක්ක කියවද්දී එයා කරේ මට හිනා වෙන එක. හැබැයි කොහොම හිනා උනත් එයා ඒ කතා අහන්න ආස කරා. ජපුරේ ඕපන් එකට තේ බොන්න යන හැම වෙලාවකම අනුරාධ මං කියෝන ඔය වගේ විකාර කතා අහන් උන්නා. හැබයි හිනා වේවි. වැඩියෙන් ම එයා හිනා උනේ මන් කියන කතන්දර වලට වැඩිය ඕපන් එකට යන පාර දිගේ වැටිලා තිබ්බ අරලිය මල් පෑගෙයි කියලා මන් උඩින් උඩින් අඩි තියෙන එකටයි. ඒ මල් අහුලලා ගස් මුලට දාන එකටයි..  හැබැයි කොච්චර හිනා උනත් එයත් මල් අහුලන්න මන් එක්ක එකතු උනා.

දැන් අහන්න එපා අනුරාධ කියන්නේ කවුද කියලා. මට මහන්සියි. මන් පස්සේ දවසක එයා ගැන ආයෙම ඩයරි එකේ ලියන්නම්කො. 

මායම්කාර කිවිදිය මම

" කවි කියන්නේ විකාරයක්
මායම්කාර ගෑනුන්ට
කවියක් කියන්නේම
පිරිමි හිත් රිද්දන
අමාරුවේ දාන පොටක් "

අවේලාවේ ලියවෙන
ඔබේ හිත ගස්සන
ටිකක් සැරට වැදෙන
මම ඔබට ලියන
කවි ගැන ඔබ කියන්නේ එහෙම

" කවියක් කියන්නේම වන්දනාවක්
ප්‍රේමයෙන් උපදින රිදුමක්
පිරිමි හිතකට පුද දෙන තත්පරයක්,
කවියක් කියන්නේම
ගැහැණියකගේ වේදනාව
මුතු බෙල්ලෙකුගේ කදුලූ කැට
එකිනෙක හමුවන මොහොතක් "

ඔබ අකැමැත්තෙන් කියවන
ඔබ ගැන ලියවෙතැයි
ඔබ තුන් තිස් පැයේ බිය වෙන
නමුත් ඔබටම ලියන
කවි ගැන මම කියන්නේ එහෙම

" කිවිදියකට පෙම් කිරිම
ඉවරයක් නැති කරුමයක්
මුණට නොකියන වචන
කවි අතරින් පෙනෙනකොට
මට දැන් හරි විකාරයක්

රෑ දෙගොඩ යාමේ
ඔබ ලියන වචන ගැන
හෙවිල්ලේන් ඉදලාම
නැහැ මට හරි නින්දක් "

කවියක් අස්සේ රහසින්
ලෝකෙන් හංගපු ආදරයක්
අහසට ඉගිලෙතැයි බියකින්
අවලාද නගමින්
රෑ මැදියමේ මතුරන
ලියන ලියවෙන කවි කියවා
මඳ සිනා නගන පින්තාරුවක්.

" වැඩි කලක් ඔබ ගැනම
නොලියන කවියක් ගැන
ඇයි ඔබ වදවෙන්නේ ඔහොම
මැරෙන උපදින හිතක් ලග
නික්මීම ද අත වනන වග
ඔබ දන්නෙ නැති එකයි පුදුම  "

ඔව්! කිවිදියක් කියන්නේම
මායම්කාර ගැහැණියක්
ඔබ නොදන්නවට
කිවිදියක් කියන්නේම
සාපලත් ජිවිතයක්
වේදනා කදුලක්
නෙතගින් පිසදා
මද සිනහා උපද්දන
සිතුවමක් !

කළු ගලක් යට
හුස්ම හිරවුණු
මහා මෙරක් බර හදවතක්..

#AK

හීන ඇහිදින හුළග

මාධ්‍යවේදී ජිවිතයට අව්ව, වැස්ස, රජයේ නිවාඩු, නත්තල්, අවුරුදු කියලා වෙනසක් නැහැ, කොහේ හිටියත් හැමදාම ඊලග දවසේ පත්තරේ කරන්න අපි කන්තෝරුවට එනවා.

ජනවාරි මාසේ පළමුවෙනිදා කියන්නේ ඉරිදා දවසක් වුණත් පුරුදු විදියට " මව්බිම " ට එද්දී බස් එක දෙමටගොඩ බෝ ගහ ගාව නැවතුනේ කලර් ලයිට් එක තව තත්පර 54ක් නැවතිලා ඉන්න කියලා සංඥා කරපු හින්දා. තත්පර 54ක් උනත් කාලය නාස්ති වෙනවනේ හැගීමෙන් මම ජනේලයෙන් එළිය බැලුවා.


ජනවාරි පළවෙනිදා නිසාද මන්දා පාරේ යාචකයන් දැක්කේ හරිම අඩුවෙන්. බෝ ගහ ගාව පාරේ අනිත් පැත්තේ සිගමන් යදින පුද්ගලයෙක් උන්නා. බොහොම වයසක තත්තා කෙනෙක්.

ඉරි ගිය සරමට, ප්‍රමාණයටත් වැඩි ලොකු කමිසය ඒ වයසක පුද්ගලයාට ගෙනාවේ තවත් අසරණ පෙනුමක්. පාරේ යන එන අයගෙන් අත පාලා කිය කිය හරි ඉල්ලපු ඔහු කළු ඉටි බෑග් එක දරා ගත්තු අනිත් අතින් දෑසෙන් කඩා හැලුණු කඳුළු පිස දැම්මේ ලෝකෙටම රහසින්. ඔහු රහසේ පිස දැම්ම කඳුළු විතරක් නෙවෙයි, වෙවුලන දෑතින් ඔහු සිගමන් ඉල්ලු වගවත් සමහරුන්ගේ ඇහැ ගැටුනේ නැහැ.

තමන්ගේ එදිනෙදා රාජකාරි අතරේ කාර්යබහුල මිනිසුන්ට ඔහුව නොපෙනීමේ ඒ හැටි පුදුමයකුත් නැහැ. නමුත් සමහර ඇස් ඔහුව මග හැරියේ වුවමනාවෙන් මයි. පාරේ සිටින සිගමන බිස්නස් එකක් කරගත්තු ව්‍යාජ යාචකයන් නිසාවෙන්. දැන් කාලේ කවුරුවත් විශ්වාස කරන්න බැරි බව ඇත්ත. නමුත් එවන් ජිවිත අතරේ කරකියා ගන්න දෙයක් නැතිකමට, දෑතේ වැඩක්වත් වෙහෙසී කරන්නට වාරුවක් නැතිකමට, එහෙමත් නැති නම් තමන් ආදරෙන් උස්මහත් කරපු දරුවන් පාරට ඇදලා දැම්මා නිසාවට කුස පුරවා ගන්නා කියක් හරි ඉල්ලා ගන්න හිතාගෙන පාරට බහින ජිවිත අපි නොදැක්කාට මහා පාරේ ඉන්නවා.

රුපියල් විස්ස, තිහ දාලා දවස හරියන්න කියලා දෙවියන්ට පාගා දෙනවට වැඩියෙන් යාචකයෙක්ට ඒ කිය හරි දෙන්න පුළුවන් නම් ඒක පිනක්. දුන්නයින් එහාට කවදාවත් හිතන්න එපා. ඒ සල්ලිවලින් ඔවුන් මොනවා කෑවත් බිව්වත් ඒ ඔවුන්ගේ රුචිකත්වය. ඔවුන්ගේ ආසාව.

සමහර විටෙක ඔබ නොදැනුවත්ව ඔබ අසරණ පවුලක කුසගිනි නිවාවී. රෝගියෙක් සුවපත් කරාවි. එහෙමති නැතිනම් නොදන්නා පුංචි දරුවෙකුට පාට පැන්සල් පෙට්ටියක් ගැනීමේ හීනේ සැබෑ කරාවි.

කවුරුත් තියෙන නිසාවෙන් සිගමන් යදින්න එන්නේ නැහැ. තමන්ගේ තියෙන දුප්පත්කමට පාරට බහිනවා මිසක්. ඔබට පුළුවන් නම් හැමදාම නෙවෙයි. ඒත් පුළුවන් විදියට ඒ ජිවිත ගැනත් හිතන්න.

ඒ වගේම දුන්නු දේ ට ඒ අය මොනවා කරාවි ද කියලා මහා හුගක් හිතන්න එපා. දුන් දේ සුවදයි කියනවනේ. පුළුවන් හැටියට තවත් කෙනෙක්ට උදව් කරලා අසරණ ජිවිත ආලෝකවත් කරන්න හයියක් වෙන්න. ආත්ම තෘප්තිය විතරක් තියාගෙන ජීවිතය ඉස්සරහට අරන් යමු.

හිතේ සතුට මුතු මැණික් රත්රන් වලට වඩා බොහොම වටිනවා.

සුබ නව වසරක් වේවා.