සෙංකඩගල අහස

ඉස්සර දවසක අපි
දළදා විදියේ හමු වී
අහස උසට
පෙම් කරන්නට ඇති

අර ඈතින් තාමත්
පායා එන සද
පුන්සදක් ලෙසින්
බලා හිදින්නට ඇති

මේ සෙංකඩගල
අහස යට
අපේ බලාපොරොත්තු
මහා පවුරු බදින්න ඇති

ඉස්සරම දවසක
නුවර වැව රවුමේදී
අපේ දෑගිලි බැදුණා
තාමත් නිලමේට මතක ඇති

නපුරෙක් ඇවිත්
හිරු සදු තරු සේරම
වැව් පතුලේ හැංගුවා
දළදා හාමුදුරුවොත්
බලා හිදින්න ඇති

සෙංකඩගල අහස
දිවා රෑ නොබලා
තාමත් ඉකි ගසා හඩනවා
වැව් දියත් දන්නවා ඇති

මැද මිදුලේ
සමන් පිච්ච වැල
තාමත් මල් පිපි
සුවද හමනවා ඇති

මම නුඹ එනකම්
වැව රවුමේ
සක්මන් කරනවා
දේව සංහිද ලගටත්
පේනවා ඇති

" ඇයි පුංචි කුමාරිහාමි
නුඹ අදත් තනියම
නිලමේ තවමත් සුනංගු
දේවකාරියක් වෙන්න ඇති  "

ඉස්සර වගේම
වැව් දිය තාමත්
නුඹ ගැන අහනවා
නුඹත් දැන් දන්නවා ඇති

අසම්මත කවියක ඉස්පිල්ලක් මත හිද නුඹට ලියමි...

නුඹ දකින සැරයක් ගානේ
රිදුනේ මටයි මගේ සිතටයි
වාරු නැතිව ඉකි ගසා හැඩුවේත්
මමයි මගේ හිතයි විතරමයි

අසම්මතයට බියෙන් ඇකිලී
නුඹ එපා කිව්වෙත් මමයි
දැක්කත් නුඹ නොදැක්කා සේ
ඉවත බලා උන්නෙත් ඒ මම මයි

කල්පයක් තරම් දිග ඈතක
ලෝකයක් අමතක කර
හිතින් ලංව උන්නෙත් අපි දෙන්නායි
මහා ඉවුරු කඩන් වැටුණු
මොර සූරන වැස්සේ
සීතලෙන් එකට ගුලිවී
හීනයක් මැව්වේත් ඒ අපි මයි

නුඹ යෙහෙලියන් හා මුහු වී
සිටිනු දැක තරහෙන් සිත
පාරවා ගත්තෙත් මමයි
නොලැබෙනා බව දැන දැන
නුඹට පෙම් කලෙත් ඒ මමමයි

රෑ නින්දෙන් නුඹ ගැන හීන මවා
ඉකි බිද බිද හැඩුවේත් මමයි
නුඹ අහිමි හීනයක් බැව් දැන දැන
නුඹ දකින්නට පෙරුම් පිරුවෙත් ඒ මමමයි

අන්සතු වී කුලගෙට යන්නෙත්
නුඹට පෙම් කල මේ හිතමැයි
මංගල දෝලාව ඔසවාගෙන
අද ආසිරි දෙන්නෙත් ඒ නුඹමයි

අසම්මතයක කොටු පවුරට මෙහා
ඉදන් මම විදි දුක් බෝමයි
එහෙව් හිතකට නුඹ දුන් ගින්දර
දරන්න බෑ පුදුමයි

කදුළක් හිනාවකින් මකන්න
නුඹ හොයාගෙන ආවා තමයි
ඒත් නුඹ ඔහොම කරන වග
දැන උන්නා නම්  මම
නුඹ දකින්න එන්නැහැ

සත්තයි...