අත්දැකීමෙන් හෙම්බත් ව සියල්ලෙන් සමුගන්නට හුස්ම අවසර ඉල්ලන කෙදුරුම නෑසුණා සේ හිදිමි. විටක හදවත වෙලා ගත් රිදුම් දරාගත නොහැකිව හඩා වැටෙමි. නොමැති බව දැනමුත් ශක්තිමත් සිනා අහුරක් අදුරේ අතපත ගා සොයමි. සිහින ලියූ සටහන් සොයා පිටු එකිනෙක ආදරයෙන් පිරිමදිමි. හරිත වනයක තැනු ලී නිවහනක මතක දිගේ සිතින් දුර යමි. මිහිදුම් කදුකරයට වැටෙන වැහි හිරිකඩ ළග තෙමී හිනැහෙන මල් සිහිකර හද ආදරයෙන් පුරවමි. හරිත යාය දිගේ සමනලුන් හා බෝ දුර දිව යන ආලයේ පින්තාරු අග සිත මොහොතකට නතර කරමි. වසර දස දහස් ගණනක් පැරණි මතකයක වෙළි අතීතයේ නටබුන් දිගේ දිව යමි. හද තවන හිත් නිවන සුසුම් මෙන්ම වදන් ද ඒ අතරින් මැවෙන විට යළි හිනැහෙමි. ඉතින් කවියකට පද ගලපමි.
සන්සුන් පරිසරය පුරාවට හඩ දෙමින් ඉගිළ යන, කවුළු හැර දමන්න යැයි ඉගි කරන ගිරා මලිත්තන් සේම චූටික්කන්ගේ හඩද වෙන් වෙන්ව හදුනා ගනිමි. ගොම්මන් වෙලාවේ හද රිද්දන මොණරෙකුගේ නාදය දරා ගනිමි. ඈතින් එන මහා හඩ වැස්සක පෙර නිමිති බව දැන සවන් යොමමි. වැහි කැට එකිනෙක ඇද වැටෙන විට හද පුරවන දුහුවිලි සුවද ස්නේහයෙන් වැලදගමි. බොහෝ ඈතක හිද හිතක් කෝපි සුවද සිහිපත් කරන විට සීතල පොළව මත දෙපා තබා කෝපි සුවද වෙනුවෙන් පියවර තබමි. කෝපි ඇට කබලෙහි බැදෙන පැරණි ගෙදරක ඒ අත් සිහිපත්ව හෙමිහිට කදුළක පහස කම්මුලක් මත අලවමි. දිගු සුසුමක් සමගින් හද රිද්දන තනුවක් හිමි ගීයක් ළග මොහොතකට දැහැන් ගත වෙමි.
යළිත් නිමාවක්, නිවීමක් නැති මාවතක සිහින පසෙකලා හැල්මේ දිව යමි. සිනා මල් පෙත්තක් සමගින් කදුළු පොකුරක් වැළදගමි. තනිකමෙන් පිරුණු අත් හැරීමක් සොයන හැගීම් අහුරක් සමග යළි තනි වෙමි. අත් හැරීමට පාර කියන අධි මාත්‍ර ඔසු රැගෙන මිටකට ගුළි කර ගනිමි. කදුළු මුහු කළ කෝපි උගුරු සමගින් සිරුර තුළ නිදන්ගත කරමි. ගී තනු නවතා පිරිත් සජ්ජායනයකට ඉඩ සලසමි.
ඉතින් හිනැහෙමි. ප්‍රකාශිත සහ අප්‍රකාශිත ප්‍රේමයෙන්
ඔත්පල වූ හදවත දරාගෙන අගුළු දැමු කාමරයක හිද හඩනගා හිනැහෙමි. ඉසිඹු ලබන සතුටේත් සිහින අහිමි වූ වේදනාවේත් කදුළු පිටි අත්ලෙන් පිස දමමින් නොනවත්වා හිනැහෙමි.
- Aruni Kalupahana
