මියැදෙමි. ආයෙත් නොඑන්නට මියැදෙමි.

හිත කිරිගස්සන ඒ කටුක වේදනාව දරා ගත නොහැකිව හිත හදා ගන්නට මා එකලත් බෝ දේ කලෙමි. මහා පාන්දර ජාමේ කොට්ටෙක මුහුණ ඔබාගෙන කදුළු ගංගා මුදා හැරීමෙන් අනතුරුව හුස්ම හිර වෙන්න ට වූ කල මහා කළුවරේ කිසිවෙකුට නොඇසෙන්නට නිවසින් එලියට දිව ගොස් පිටිපස මිදුලේ වූ ගල් බංකුව මත හිද කෑ හඩා වැටුනේ මා ය. කළුවරටත් බය කෙල්ලක යැයි සන්හුරේම ප්‍රකටව වුන් මා රෑ එකට දෙකට එලි පෙහෙලියට ගොස් එසේ හඩාවී යැයි අසල්වාසින් පමණක් නොව මා ගැන හොදින්ම දන්නා අම්මාවත් නොසිතන්නට නොපතන්නට ඇතිය. නමුත් අහසේ දිලෙන සදත් තරුත් මගේ වේදනාව දන්නවා ය. විටක මහා පාර මැද දී පවා හඩන්නට වූ විට දෑස් තදින් වසා කදුළු ගිල ගත්තේ මා ය. ඉවසා දරා ගත නොහැකිම තැන පැනඩොල් අහුරු පිටින් ගෙන ජීවිතය තොර ගන්නට වෙර දැරුවේ මා ය. පැනඩෝල් සියල්ල ආපසු වමනය කරන තුරු උත්සාහ අත් නොහැරිය අම්මාත් පිහියක් ගෙන මැණික් කටුව අසලින් කපා ගන්නට යාමේ දී දිව ආ අම්මාත් නොසිටින්නට මා අදත් සැනසුම් නින්දකය. ඒ මිට හය හත් මාසෙකටත් දෙතුන් අවුරුද්දකටත් පෙර සිදු වූ සිදුවීම් ය.

පාරමී සුභාර්තා පිටිගල්ආරච්චි නම් මා සෙනරත් පිටිගල්ආරච්චි නම් සිංහල මහාචාර්යවරයාගේ ගත්කතුවරයාගේ එකම දියණිය යයි රටක් නිර්වචනය කරයි. අප්පච්චිගේ සරසවියේ සිසු සිසුවියන් අප්පච්චි සේම රටක් ඉදිරියේ සිංහල භාෂාවත් සමගින් වචන සමගින් සෙල්ලම් කරනා මා දෙස බලා ඉරිසියා කරයි. නමුත් කෙතරම් ලියන්නට ලෝකය දකින්නට හපන්කම් තිබුන ද මා ජීවිතය අභියස පැරදී ඇතැයි ලෝකයා දන්නේ නැතිය. සුරංගනාවකගේ තරම් සොදුරු ජිවිතයක් මට ඇතැයි උපකල්පනය කරන්නන්ට සාප කරන්නට තරම් මම වේදනා විදිමි.

සංකල්ප මිතුරෙකු ලෙසින් මගේ ජිවිතේට එබෙන්නේ මට අවුරුදු 12ක් පමණ වන පුන්චි කාලයේ දීය. නමුත් අම්මාගේත් අප්පච්චිගේත් හිත මිතුරු පවුලක පුත්‍රයෙකු වූ සංකල්ප මට අවුරුදු 16 පටන් මට ආදරේ කරන්නට පටන් ගන්නේ මගෙන් අවසර නොගෙනම ය. කොටින්ම කිව්වොත් බලහත්කාරයෙනි. අම්මත් අප්පච්චිත් ඊට විරුද්ධ නොවූ නිසාවෙන් ඔහුට කැමත්තක් කරගන්න ට ඉඩ දී මා බලා සිටියෙමි. කොටින්ම කිව්වොත් ඔහු මගේ ජිවිතයේ තුල රිසි සේ සියලු නැටුම් නටන තුරු මම නිහඩව බලා උන්නෙමි.

අප්පච්චි.. මගේ ආදරණිය අප්පච්චි සිතුවේ මා සංකල්පට ආදරේ කරනවා යැයි කියා ය. වසර හයක් තිස්සේ සංකල්පගේ හිරිහැර විදිමින් සංකල්පට රිසි සේ ජිවත් වෙමින් පමණක් නොව සංකල්පගෙන් රිසි සේ ගුටි බැට විදිමින් මා ඇහැක් සේ රැක්කා යැයි සිතු අම්මටවත් අප්පච්චිටත් රහසේ මා නිහඩව සිටියෙමි.

මලක් සේ නියපටගින්වත් නොරිදා හැදු දෝනිට සංකල්ප කාමරයක් අස්සේ බිම වැටෙන්න ගුටි බැට දෙනයුරු අප්පච්චි එකවරක් හෝ දුටුවා නම් අප්පච්චි ලය පැලි මියැදෙන්නේ මිට වසර ගණනාවකට පෙරදීය. සංකල්ප කිසි දා කිසිවකුට හේතු නොඉල්ලූ මිනිසෙකි. මගේ ලියවිල්ලේ එක අකුරක ඉදන් මගේ කැම්පස් ජිවිතයේ මා ආශ්‍රය කරන එකදු පිරිමි සෙවනැල්ලක පටන් පාරමී පිටිගල්ආරච්චි තබනා පියවරක් පාසා ඔහුට ඒ ගැන විවේචනයක් තිබුණි. එක් අයුරුකින් සංකල්ප මෘගයෙකු යැයි ඔබ දැන් කියන්න ට ඉඩ ඇත. නැත. ඔහු මෘගයෙකු නොවේ යැයි වසර හයක් තිස්සේ ඔහුව දන්නා මම ඔබට කියමි. ඔහු විටක ආදරණිය මිනිසෙකි. ඔහු ගේ අම්මට තාත්තාට සේම මගේ අම්මටත් අප්පච්චිටත් ඔහු ඉතා ආදරණිය පුතෙකි. සොයුරන්ට ආදරණිය අයියෙකි. මිතුරන්ට බොක්ක වුනත් ගලවා දෙන ඉතා යහපත් මිත්‍රයෙකි. නමුත් පාරමී පිටිගල්ආරච්චි නම් වූ මට පමණක් ඔහු වෛර කලේ ය. දෑස් දෙකට පෙනෙන්නට බැරි තරම් ඔහු මට වෛර කරන්නට ඇතැයි මට විටෙක සිතෙන තරම් ඔහු මගේ හිතට පන්න පන්නා පහර දුන්නේ ය.

අම්මටත් අප්පච්චිටත් රහසේ ගුටි කමින් ආදරේ යැයි මායාවක ගිලි හිද අවසන් වූ තැනක මන් පැනඩෝල් සහ පිහි ආධාරයෙන් ජිවිතයෙන් සමුගන්නට තැත් කලෙමි. ඒ සියලු උත්සාහයන් අසාර්ථක වූ තැන් හිදී අතට අසු වූ ඇදුම් ටික මල්ලක ලා ගෙන අත්තම්මාගේ නිවසට පලා ගොස් සිටියේ ද මා ය. එහෙත් පාරමී පිටිගල්ආරච්චි නම් මගේ ජිවිතයේ සියලු අයිතිවාසිකම් නිත්‍යානුකුල නොවන ලෙස අත්පත් කරගෙන සිටි සංකල්ප දින කිහිපයක් යද්දී මා ආපහු නිවසට කුදලාගෙන ආවේ ය. අයිතියක් නැති නම් කොයිද ඔහුට ඒ තරම් හයියක් යැයි ඔබ අසනා බව මා දනිමි. නමුත් ආදරණිය වෙන්න ඉන්න බෑණනුවන් කියන තනතුරේ හිදිමින් ඔහු සියලු අයිතිවාසිකම් යටපත් කරගෙන සිටියේය. බලහත්කාරයෙන් සිප ගැනීම් මද්දයේ වුව ද ඔහුට ගන්න ට බැරි වූ එකම දෙය යැයි මට අවසානයේ ඉතුරු වුයේ ගැහැණු දරුවෙකු ලෙසින් මට වටිනාම දෙය වූ මගේ පිවිතුරුකම පමණක් මය. සංකල්ප වන් මිනිසෙකුගෙන් ඉදුල්ව මියැදෙනවා ට වැඩිය මට නොයිදුල් ව මියැදෙන්න ට අවැසි යැයි මා තාමත් කියමි.

ආවේග දරා ගත නොහැකිව මගේ අම්මා ද ඉදිරිපිට බිමට මට පහර දුන් දිනෙක මා දිව ගොස් අප්පච්චිගේ දෙපා මුල වැටි කෑ ගසා හඩමින් සියල්ල වැමරුවෙමි. අම්මා එය උරුම ජීවිතය යැයි කිව ද අප්පච්චිගේ හැම හුස්මක් පාසා සංකල්ප කෙරෙහි වූ කෝපයෙන් පිරි තිබුණි. අම්මාත් අප්පච්චිත් එදින මට සංකල්ප ගැන තීරණයක් ගන්න ට කිව ද මා අසරණ ව බලා සිටියෙමි. ඇත්තය. මා සංකල්පට බිය ය. වල් අලින් සියක් හමුවේ මට සටන් කරන්න ට හැකිය. නමුත් සංකල්ප ට මා බය ය. ජීවිතය එය යැයි ඉවසා ව ගන්න ට තරම් කියා මට මහා ලොකු කාලයක් නොලැබිණි. ඉතින් සංකල්පගේත් මගෙත් විවාහයට දැන් දැන් සියල්ල සුදානම් කරන්නේ ද කැමති තීරණයක් ගන්න ට කියා මට කියූ අම්මත් අප්පච්චිත් ය. වසර ගණනක් තිස්සේ ලෝකයා දැන හුන් පෙම් කතාවක් බිද දමන්නට නොහැකි යි ඔවුන් මා හට ඇවිටිලි කරන්නේ මා ගැන ද නොසිතා ය. එහෙත් ඔහුට ආදරය නොකර මාත් මට ආදරය නොකරන ඔහුත් එක් ව කුමක් කරන්න ද කියා ඔවුන් නොසිතන්නේ මන්ද යැයි මට වැටහෙන්නේ නැතිය.

විවාහය යනු මගේ ජීවිතය යැයි මා විශ්වාස නොකරමි. විවාහ නොවී ගැහැනියක ට තනිව ජිවත් විය හැකි මා විශ්වාස කරමි. ඉතින් මා සටන් කලෙමි. සිංහ ධේනුවක ලෙසින් සංකල්ප හා කලහ කොට ගුටි කෑවෙමි. අම්මා සමගින් වාද කරමින් බැනුම් ඇසුවෙමි. අප්පච්චි අසලදී අප්පච්චිත් මාත් දෙදෙනාම අසරණ ව සිටියෙමි. දැන් තබන අඩියක් පාසා මගේ නැදෑ සනුහරේම මට සංකල්පගේ ගුණ වයමින් සිටි. මා කෙතරම් අවාසනාවන්ත දැයි මා නොදනිමි. නමුත් දෙතුන් මාසෙකින් මට සංකල්ප බිරිද වන්න ට තරම් කාලකන්ණි තත්වයකට ඇද වැටෙන්නට නොහැකිය. අප්පච්චි මට දුන් දායාදය මගේ වචනය. මගේ ලිවීමේ හැකියාව. ඒ මුහවත් කමින් ම මම මගේ අරගලය කර ඇත්තෙමි. ඒ කවි ලෙසිනි. කතන්දර ලෙසිනි. වේදනාව දරා ගත නොහැකි තැන මා පලි ගත්තේ වචන තුලිනි. රිසි සේ හිතට දැනෙන වචන එහෙ මෙහෙ දුවවමින් මා වචන සමගින් සෙල්ලම් කොට කවි බවට පත් කර මගේ ප්‍රකාශනය ඉදිරිපත් කලෙමි. මා මගෙන්ම පලි ගත්තේ එහෙමය.

පාරමී සුභාර්තා වුව ද මගේ නමෙහි පවා ඇති සුභ අර්ථය කුමක් දැයි රෑ දිවා මා මගෙන්ම විමසමි. මා මහා පව්කාරියක්මි.  නමුත් මේ තරම් ආදරේ නොලබන්නට තරම් මේ තරම් ආදරේ මග හැරෙන්න ට තරම් පිවිතුරු ආදරයක උරුමකාරියක වන්නට නොහැකි වන්නට තරම් මා කෙතරම් පව් කරන්නට ඇති දැයි මා නොදනිමි. මා මෙසේ මගේ වේදනාව අකුරු කරනා මොහොතේ පවා සංකල්ප කොහේ හෝ හිදින කෙල්ලක හා චැට් කරමින් මල් කඩමින් හිදිනා වග ද මා දනිමි. මා එය දකිමි. නමුත් මටත් වඩා පව්කාරයෙක් වූ ඔහුටත් නොමැති තරම් මේ තරම් ගින්දරක් දළදා හාමුදුරුවන් මට දුන්නේ ඇයි දැයි මා නොදනිමි.

දෛවය යැයි සිත හදා ගනිමින් ජීවිතය ගෙවන්නටවත් ඉරණම්කරු යැයි සිත හදා ගනිමින් සංකල්ප බිරිද වෙන්නටවත් නොහැකි හෙයින් නුදුරු දිනකින් නැවත ද ජිවිතයෙන් සමුගෙන යන්න ට මා තීරණය කලෙමි. ජිවිතයේ සුබ ලකුණක් සොයා ගත නොහැකිව වසර හයක් ඉබා ගාතේ කල් ගෙවූ මා තව කෙතරම් නම් කල් බලා හිදින්න ද ? සුන්දර යැයි කිව හැකි ජීවිතයක් නැති කල හැකියාව නම්බු නාමයක් පල රහිතය. මා සොදුරු කිවිදියක බවට සොදුරු ලිය්න්නියක බවට පත් කලේ මගේ වේදනාව යැයි මා යලිත් ඔබට කියමි. එහෙත් තවත් කල් ඒ සොදුරු කවිකම් දරා කුමට ද ? කවුරුන් නිසාවෙන් ද ?

                                                                                                 

මම,

පාරමී සුභාර්තා පිටිගල්ආරච්චි

කඳුකර මතක

කම්මුල් ඉරිතලා යන තද සීතල එක්ක මන්දරා උන්නේ ග්‍රෙගරි වැව ගාව උද්‍යානයේ තණකොළ බිස්සේ ඉදගෙන. අනිත් කට්ටිය ඊට ටිකක් එහායින් රවුමට බිම ඉදගෙන ගීතයක් මුමුණමින් හිටියේ ඉර බැහැගෙන යන සප්ත වර්ණ මුසු වුනු හැන්දෑවට අමුතු චමත්කාරයක් එක්කරමින්. පවුල් පිටින් තනි තනිව ජෝඩු ජෝඩු විවිධ අය ග්‍රෙගරි වැව රවුමට ඇවිදින් හිටියේ හැන්දෑවේ චමත්කාරය විදිනවාටත් වැඩිය ගෙග්‍රරි වැව අවට සීතල එක්ක මුහු වෙලා තිබුණු අමුතු ම හුදකලාව අත්විදින්න වෙන්න ඇති කියලයි මන්දරාට හිතුනේ.

හෙමිහිට රැලි නැගුවද ගාම්භීර බවක් මවාගෙන ඉන්න ග්‍රෙගරි වැව දිහාවේ මොහොතක් කල්පනාවේ බලාගෙන හිටපු මන්දරාට තවත් එතනට වෙලා ඉන්න කම්මැලි හිතුනා.

ඔබ දකින්න ට

සිත පෙරුම් පුරනවා

කිමද මේ උමතු බව

නෙතු අතර නෙත්

ඔබව සොයනා 

කිමද මේ සසල සිත

ඔබේ රුව මැවී මැවී

පෙනෙනවා

අතරමං සිතුවිලි තුල

කිමද මේ සොදුරු බව

අතැගිලි වැදී ස්වර නගන ගිටාරය යොවුන් කටහඩවල සමුහය එක්ක එකතු වෙලා වා තලයට සුන්දර හැගීමක් එක් කළා. හෙමිහිට හුන් තැනින් නැගිට්ට මන්දරා හෙමිහිට පියවර එසෙව්වේ ටික දුරක් හෝ තනියම ඈතට ඇවිද යන්න හිතාගෙන. ඇයටත් මේ සොදුරු ගුප්ත හුදකලාවේ මොහොතකට හෝ තනි වෙන්න වුවමනා වෙලා තිබුනා.

වට රවුම් පාර දිහාවට හැරුණත් ඒ පාර දෙපස රෝස මල් මිටි ගණන් තියාගෙන විකුණන අය සේම සිතලට අදින විවිධ ඇදුම් පැළදුම්, ස්ට්‍රෝබරි, විවිධ සිහිවටන වෙළදාමේ යෙදෙන පිරිස්ගෙන් පිරි තිබුනා. ඒ නිසාම ඇය ග්‍රෙගරි වැව අසලින් ම වැටි තිබුණු පුංචි අඩි පාර තෝරා ගත්තා. නෙක වර්ණ මල් වලින් විතරක් නෙවෙයි ගොම්මන් කළුවර පලවා හරින ලා කහ පාට පහන් කණු ගෙනාවේත් අමුතු හුදකලාවක්.

හෙමිහිට ආදර බස් තෙපලන පෙම්වතුන් ට අවට ලෝකය ගැන ගානක්වත් තිබුනේ නැහැ. පෙම්වතුන්ගේ ආදරණිය හැන්දෑවන් මැදින් මන්දරා ඇවිදින් තිබුනේ මදක් හුදකලා වුනු පෙදෙසකට. අසල ජල තලය මත හෙමිහිට නැලවී නැලවී තිබ්බේ බෝට්ටු ගෙදරක්. ඊට එහා පැත්තේ තවත් පුංචි බෝට්ටුවක්. කැමති කවුරු හරි ඉන්නවා නම් නැගලා බහින්න බැරි කමක් නැහැ කියන්න වගේ බෝට්ටු ගෙදරයි පුංචි බෝට්ටුවයි තිබුනේ ඉවුර අයිනේ මයි. බෝට්ටුවට නැගලා බලන්න හිතුනත් ඒ එක්කම මන්දරාට අපුරු අදහසක් හිතුනා. අපුරු කිව්වට ටිකක් පිස්සු අදහසක්. ඒ ග්‍රෙගරි වැවේ වතුර සීතලේ තරම වැවට අතදාලා මනින්න. වට පිට බලලා මන්දරා හෙමිහිට අඩි දෙක තුනක් ඉස්සරහට තිබ්බා.

“ ඒයි.. “

එකවර පිටුපසින් ආපු ශක්තිමත් අතක් මන්දාරා ව පිටිපස්ස ට ඇදලා හරවලා ගත්තා. ඊලග මොහොතේ ශක්තිමත් අතෙහි අයිතිකාරයා මන්දරා ඉස්සරහ. වයස නම් කියක් ද මන්දා. බෙල්ල ගාවට වැහිච්ච කළු ජර්සි එකකුයි ඇදපු මුහුණ පුරා කොට රැවුල් කෑලි වලින් එහෙන් මෙහෙන් වැවිලා තිබ්බ වස නපුරු මුණක්. එකපාර අන්ද මන්ද වෙලා හිටපු මන්දරාට හිනා ගියේ නාදුනන මුහුණේ තිබ්බේ වස නපුරු පෙනුම දැකලා.

“ මැරෙන්න ද යන්නේ.. “

ආයෙත් වස නපුරු මුහුණ ආයෙත් බෙරිහන් දෙනවා. හැන්ඩ්සම් පොෂ් පෙනුමක් තිබ්බට නම් මොකද බෙරිහන් දෙන්නේ රෑට කාපු නැති රොට්වයිලර් කෙනෙක්ටවත් හපන් විදියට කියලයි ඒ ඔක්කොම අස්සේ මන්දරාට හිතුනේ. කොහොමත් මන්දරා කියවනවට වැඩිය හිතනවා ස්පීඩ් වැඩි.

“ නැහැ.. ඇයි.. “

මන්දරා හිනාවක් අතරින්ම ඇහුවා.

“ එහෙනම් අර මොන මගුලට ද අර ලේක් එක ඇතුලට අඩිය තියන්න ගියේ. “

“ අඩිය තියන්න නෙවෙයි. වතුර වල සිතල බලන්නයි ගියේ.. “

මන්දරා සන්සුන්ව කිව්වත් අර වස නපුරු මුහුණ නම් සන්සුන් වෙන පාටක් නැහැ.

“ පිස්සු ද ඕයි.. මේ පට්ට සීතලේ වතුර වලවල් අස්සේ විකාර කරන්නේ.. “

“ ඇයි එහෙම කරන්න එපා කියලා නීතියක් මේ කොහේ හරි ලියලා තිබුනා ද ? අනේ මන් දැක්කේ නැහැ නේ එහෙම එකක්. ටිකට් එකේවත් තිබ්බේ නැහැ.. “

මන්දරාට හිතුනෙම ඒ වස නපුරු මුහුණට විහිළුවක් කරලා අවුස්සන්න. හිතුවාටත් වැඩිය ඔහුගේ මුහුණ කේන්තියෙන් රතු වුනා.

“ අනේ මේ.. පව් නොදී ඕනි එකක් කරගන්නවා එහෙනම්..  ඇද ඇද හිටපු චිත්‍රෙත් පැත්තකින් තියලා ආවේ මැරෙන්න යනවා කියලා හිතලා.. දැන්ම ගිහින් මැරෙනවා ඕනි නම් අන්න තියෙනවා වැව.. “

කේන්තියෙන් කියපු ඔහු ආපහු හැරුනා.

“ අපරාදේ පිනක් කරගන්න තිබ්බ චාන්ස් එක නේද මිස් වුනේ .. “

ඒ පාර නම් මන්දරා ඇහුවා නෙවෙයි ඇහුනා. ඒක ඇත්තටම මන්දරාගේ බ්රේක් නැති කටේ වැරද්දක්. කේන්තියෙන් හැරිලා බලලා අඩියක් ඉස්සරහට තිබ්බ ඔහු ආයෙත් හැරිලා යන්න ගියේ ඊට ටිකක් එහායින් තිබ්බ ලි බංකුවක් දිහාවට. ලී බංකුව උඩ කරේ එල්ලන් යන බෑග් එකක් උඩ කාර්ඩ් බෝඩ් එකක් වගේ කඩදහියක් තිබුනා.

ඔක්කොම අය ඇවිල්ලා ග්‍රෙගරි වැවේ හුළග විදින කොට මෙයා විතරක් මෙතන පින්සල් පාරවල් ඇද ඇද ඉන්නවා.. මන්දරාට හිතුනා. හැබැයි මේ පාර නම් වෙලාවට හිතුන දේවල් වචන වලට පෙරලුනේ නැහැ.  ඒ වෙනුවට අඩි පාර දිගේ ඔහේ ඇවිදගෙන ගියේ නැගුනු හිනාවත් එක්කමයි.  ටිකක් දුර යද්දී මන්දරාට කලින් ඇවිදින්න ආව මන්දරාගේ යාළුවො ටිකක් ෆොටෝ ශුට් එකක්.  කැමරාවක් දැක්කත් ඇති කට්ටිය.. එක්කෙනෙක් ෆොටෝ හැටක් විතර අරන් තමා නවතින්නේ.. පස් හය දෙනෙක් ඉදන් ෆොටෝ හැට හැට වගේ ගන්න ගියාම ඉතින් ෆොටෝස් ගන්න ශමරාට නම් හොද ගණන්..

“ ඒයි මන්දී.. කොහෙද යන්නේ.. “

ඒ ශමාරා...

“ රස්තියාදුවේ... “

“ අපි යනවා හොල්මන් මන්දිරේ බලන්න.. එනවා ද ? “

“ මොකක්.. හොල්මන් මන්දිරයක්.. අපෝ.. මේ කළුවර වැටීගෙන එන වෙලාවේ..  “

“ ඔව්.. “

“ අනේ මට බෑ.. මන් මේ දැන් ටිකකට කලිනුත් හොල්මනක් මිට් වෙලා එන ගමන්.. “

තවමත් මැකී නොගිය හිනාවත් එක්ක මන්දරා විහිළුවෙන් උත්තර දුන්නා.

“ හානේ.. ඇත්ත ද.. අන්කල් හොලමනක් ද කඩවසම් හොල්මනක් ද ? “

“කඩවසම් හොල්මනක් පෙනුමෙන් නම්.. කතා කරපුවා නම් ඇත්තටම වටේම තියෙන කඩවල් ටිකත් වහනවා.. “

ඈතට ඇවිදගෙන යන ගමන් මන්දරා උත්තර දුන්නා.. සෑහෙන වෙලාවක් හිතුමතේ වටේට ඇවිදලා ආයෙත් එද්දී ඔහු තවමත් එතැන. මේ පාර නම් කියක් ඇවිල්ලා වතුරට පැන්නත් හැරිලාවත් බලන්නේ නැහැ කියලා ද කොහෙද ඔලුව නවාගෙනම කුරුටු ගානවා. නාදුනන පැත්තක හිටින නිසාවෙන් නිදහස උපරිමයෙන් භුක්ති විද විද හිටපු මන්දරාට හිතුනේම ගිහින් අදින පැන්සල් පාර වල් වලට උඩින් එබිලා බලන්න. ඉතින් අකීකරු හිතත් එක්ක මන්දරා ඔහුට පිටිපස්සේ තිබුන මල් ගස් අස්සෙන් ගිහින් ටිකක් පිටිපස්සෙන් ඉදන් ඔලුවට උඩින් එබිලා බැලුවා. කදු අස්සෙන් ගොම්මන් කළුවරේ අවරට යන හිරු, බෝට්ටු ගෙදර.. ජල තලය ඒ හැම දෙයක් එහෙ මෙහෙ ගිය පැන්සල් ඉරි කටු සටහන් ගහලා. වස නපුරු මුණට මේ තරම් හොදට චිත්‍ර අදින්න පුළුවන් කියලා කවුද හිතුවේ.  කවුරු හරි පිටිපස්සෙන් ඉන්නවා කියලා දැනිලා ද කොහෙද ඔහු අදින එක නතර කරා. ඊලග මොහොතේ ඔලුව හරවලා බැලුවේ මන්දරා දිහා.

“ ලස්සනයි. ඒකයි බැලුවේ.. “

පුදුමයෙන් වගේ නිහඩව මොහොතක් බලන් උන්නු ඔහු ඊලග මොහොතේ සිනා වුනා. වස නපුරු මුණාට ලස්සනට හිනා වෙන්නත් පුළුවන් ඒ කියන්නේ.

“  තැනක් යු.. මොකද පැනලා මැරෙන්න තැනක් හම්බවූනේ නැද්ද ? “

“ නෑ අෆ්ෆා.. අද මැරෙන්න බෑ වගේ.. කාලගුණේ හරි මදි.. ඒක නෙවෙයි ඔයා ඇයි ඕවා අදින්නේ.. “

“ ආසාවට මිසක් වෙන මොකට ද ? “

“ ආසාවට කරන්නේ චිත්‍ර අදින එක විතර ද ? “

“ අපෝ නැහැ.. තව සැහෙන දේවල් තියෙනවා..  හරියට මැරෙන්න යන මිනිස්සුගෙන් ලේක් එක බේරාගන්නවා වගේ.. “

“ ඔව්. අපි පැන්නාම ග්‍රෙගරි ලේක් එකට සෑහෙන්න රිදේවි නේ බරට.. “

“ ඒකනේ.. ලේක් එක පව්නේ.. ඔයා අහපු ප්‍රශ්නේට ඇත්ත උත්තරේ..  චිත්‍ර අදින්නේ හොටෙල් එකට.. “

“ හොටෙල් එකට ? හොටෙල් එකට මොකට ද චිත්‍ර ? “

“ ලස්සනට එල්ලන්න ළමයෝ.. වෙන මොකට ද.. මන් ලස්සන තැන් ටිකක් ඇදලා එයාලට ගිහින් දෙනවා.  එයාල මට ඒවාට සල්ලි දෙනවා.. “

“ හ්ම්ම්ම් හ්ම්ම්.. තේරුණා.. ඔයාට ලස්සනට අදින්න පුළුවන්.. “

“ වෙන්න ඇති. ඒක නෙවේ ඔයා මොකද මේ තනියම කරන්නේ.. “

“ නැහැ තනියම නෙවෙයි. අපි යාළුවො ටික ට්‍රිප් එකක් ආවා.. කට්ටිය ඇවිදිනවා.. මමත් ඉතින් තනියම රවුමක් ආවා.. “

“ ආආඅ.. ඒත් මේ රෑ වෙච්ච වෙලාවේ තනියම ඔහොම යන එක හරි ද ? “

“ ඇයි බිල්ලෝ අල්ලන් යනවා ද ? “

මන්දරා ආයෙත් ඔහුව විහිලුවට ගත්තා. මේ පාර නම් ඔහු මොකුත් කිව්වේ නැහැ.. හිනා වුනා මිසක්.. අෆ්ෆේ හිත ඇදිලා යන හිනාවක්.. මන්දරාට හිතුනේ එහෙම.

“ මන් යනවා.. යාළුවො බලන් ඇති ආපහු හොටෙල් එකට යන්නත් ඕනි නේ. .බායි.. “

“ හ්ම්ම්ම් .. සී යු.. “

නැවත හමු නොවන නමක් නොදන්නා ආගන්තුකයා එහෙම සමුදෙද්දී මන්දරා හිනා වෙලා එතනින් ආවා.. ආපහු හැරිලා බලන්න නොහිතුනා නෙවෙයි. ඒත් ඔහු බලන් උන්නොත් වස ලැජ්ජාව. ඒ නිසා ඇය බැලුවේ නැහැ..  

ඒ වෙද්දීත් හැම පැත්තෙන්ම කළුවර ඇවිදින්.. ග්‍රෙගරි වැව වටේටම පහන් එලි දල්වලා.. ඒ එළියෙන් උද්‍යානයෙන් එළියට ඇවිදින් දොරටුව ගාව කට්ටිය එනකම් ඉද්දි මන්දරාට දුරකථනයට ඇමතුමක්..

“ ඒයි චුටි නංගි.. “

ඒ මන්දරාගේ අයියා..

“ ආ.. “

“ කොහොමද ට්‍රිප් එක හොදද ? “

“ මරු.. “

“ ආඅ.. හිතට අල්ලලා වගේ නුවරඑළිය.. “

“ අනිවා.. “

“ උඹ එන්නේ කවදාද ? “

“ හෙට එනවා බන්.. නුවරඑළියේ හිත තියලා මන් හෙට කොළඹ එනවා.. “

“ මොන එහෙකට ද උඹ හිත ඔහේ තියලා එන්නේ.. ඇයි උස්සන් එන්න බර වැඩි වගේ ද ? “

“ ඔව් බන්.. සෑහෙන්න බර වැඩි.. හිත කියන්නෙම මෙහෙ දාලා යන්න බැහැ කියලා.. ඉතින් හිත තියලා එන්න වෙනවා.. “

“ ආආආ මොකක් ද බන් ඒ සීන් එක.. ඇයි උඹ ඔහේ කාට හරි හිත ලියලා දුන්නවත් ද ?  “

“ ඇවිත් කියන්නම්කෝ.. “

“ හෑ මොකක් ? අම්මපා..  ඒකත් එහෙමද එතකොට.. හාකෝ හාකෝ.. “

මන්දරා හිනා වේවිම දුරකථනය විසන්ධි කරා. පිළිතුරු වලින් බාගෙට බාගයක් ම අයියාව අවුස්සන්න කල විහිළු වුනත් ඒවායේ ඇත්තකුත් නැතුවා නෙවෙයි කියලා මන්දරා ට හිතුනා.. ඒ අර වස නපුරු මුණා හින්දාවත් ද ?

මන්දරා තනියම කළුවර ට හිනා වුනා. කෙටි හමුවීම් වලට කොයිතරම් නම් දේවල් කරන්න පුළුවන්ද ? නමක් ගමක් කාගේ කවුරු ද කියලා නොදන්නා මිනිස්සු එක්ක හිත ගනුදෙනු කරන්නේ ම නොසැලකිමත් ව. මන්දරාට එහෙමත් හිතුනා. ඒත් ඉතින් ඒ කෙටි හමුවීම ඇතුලේ තියෙන මතකය අමතක නොවෙන මිහිරි සොදුරු මතකයක්නේ මන්දරා.. හිතත් මන්දරාට එහෙම කෙදිරුවා. ආයෙත් දවසක කොහෙදි හරි හම්බ වේවි නේ.. මන්දරා කළුවරට මිමිණුවේ හෙමිහිට හිනාවෙමින්.

අරුණි කළුපහන