Thursday, March 12, 2020

යළි නොඑනා මතක අපේ

වෙනදාටත් වැඩියෙන් ගොඩ ගැහුණ වැඩ ගොඩක් තියාගෙන, වෙනත් ඉසව්වක් දිහාවේ ඇස් හරවන්නවත් ඉඩක් නැති තරම් කාර්යබහුල දවසක්. හෙමිහිට සංගීත තාල වාදනය කරමින් හිත් සැහැල්ලු කරන්නට උත්සාහ කරන දුරකථනය පසෙකින්. හිත ආයෙමත් අවුරුදු ගානක් පිටුපසට ඇඳලා දාන තනුවක් එකවර සවනත වැකෙද්දීම හිත මොහොතකට හිර වුණා. සිහින් සීරුමක් වගේ කැපුමක් හදවත මත්තේ ඇදෙනවා දැනෙද්දි ඇස් පිහාටු එකිනෙක තදින් අල්වා ගත්තේ වේදනාවෙන්. ඉහළට ගත්තු හුස්ම පහළට නොගෙනම රදවා ගත්තේ ඇස් පිහාටු අස්සෙන් එළියට කඩා වැටෙන්න දඟලන කදුළු බිදු වලටත් සීමා පනවමින්.

අවුරුදු ගානකට පස්සෙත් ඒ වේදනාව තාමත් ඒ විදියටම දැනෙනවා.හිත හදා ගන්න බැරි තරමට හිත ආයෙත් කෑලි වලට කැඩෙනවා.

" මද පවනේ මුසු කෙරුවේ යළි නොඑනා මතක අපේ "

ගීතයේ ඒ වචන, හඬ තනු අතීතයේ දවසක ආදරය අත් හැරුණු දුකින්, කෑ මොර දිදී හඬපු කෙල්ලෙක්ව මට ආයෙත් සිහිපත් කරනවා.

" අම්මි.. එයාට මොකද වුණේ. "

මගේ හැගීම් කියවන හය හැවිරිදි චුටි දූ මගේ පසෙකින් තියෙන පුටුවක ඉදන් අහනවා මට ඇහෙනවා.

" යන්න ගියා පුතේ. "

මොහොතක නිහඩව ඉන්න මම හෙමිහිට උත්තරයක් ගලපනවා.

“ එයා මැරුණද? “

පුංචි දේවාගේ හඩ මගේ හිත මොහොතකට හිර කරනවා. ආයෙත් දිගු තත්පර කිහිපයකට පස්සේ මම නැහැයි කියන්න හිස දෙපසට සලනවා.

“ එහෙනම්, අම්මීට එයා නැතිව ගොඩාක් පාළුද.. “

“ ඔව් මැණික... “

මගේ හඩ බිදෙනවා. ඒත් ඒ බිදෙන අම්මාව දැන් දේවාට පුරුදුයි.

“ මාව අම්මීට දුන්නේ එයා නේද? “

“ ඔයාට මේ තරම්ම ආදරේ කරන්න ඒ ආදරේ මට කියා දුන්නේ එයා පුතේ.. “

මම වචන අහුලනවා.

“ එයා යන්න කලින් අම්මීට මාව දෙන්න ඇත්තේ අම්මී පාළුවෙන් අඩයි කියලා වෙන්න ඇතී... දැන් මං අම්මී ළග ඉන්නවානේ.. අම්මී අඩන්න එපා.. හාද? “

පුංචිකමට බොහෝ දෑ හුස්මක්වත් නොගෙන කියවන දේවාට පිළිතුරක් නොදී මම හිස් අවකාශයේ ඉහළට දෑස් හරවනවා.

මගේ මුළු ලෝකයම දේවාගේ තාත්තා සරිත් වෙද්දි දේවාගේ අම්මා ළග මාව සරිත්ට අතෑරුණා කියලා දේවාට තේරුම් කරන්න මට හිතෙන්නේ නෑ. ඒ දෙන්නාගේ එකතුවේ සළකුණ දේවා කියලා දේවා දන්නේ නෑ. දේවා ඉපදුණ වෙලාවේ දේවාගේ අම්මා දේවා රෝහලේම තියලා යන්න ගියා කියලා මට දේවාට කියන්න බෑ. දේවාගේ තාත්තාත් දේවාට ආදරේ දෙන්න ප්‍රතික්ශේප කරා කියලා දේවා දැනගන්න ඕනි නෑ. මං වගේම අසරණ වුණ සරිත්ගේ ලේ වලින් පිපුණු ඒ මල් කැකුළ මං අරන් ආවා කියලා තේරුම් ගන්න දේවාට තාම වයසක් නෑ.

ඒත් දේවාටයි මටයි අපි දෙන්නට අපි දෙන්නාම විතරයි කියලා දැන් දේවාට තේරෙනවා. උප්පැන්නේ අම්මාගේ නම විදියට දේවානී පූර්ණිකා වූණු මගේ නම ඔහු ලිව්ව නිසාත්, දේවාට ඔහුගේ වාසගම, අපේ නම් දීලා උප්පැන්නයක් හදලා එවලා ඔහු මාව පුදුමයට පත් කරපු මොහොතේ පටන් ඇය දේවානී සරීතා අර්ථනායක විදියට නම් වුණා.

සරීත්ගෙයි දේවාගේ අම්මගෙයි දරුවා මට ඉල්ලගන්න අවසර දීලා ඔහු වෙනත් රටක වෙනත් පවුලක සතුටින් හිනැහෙනවා කියලා දේවා දැනගත්ත දවසට එදාට දේවාටත් රිදේවී. මටත් වඩා ඇය හඩාවී. අපි දෙන්නාම ආදරේ බව දැන දැනම අපිව අත හැරියේ එකම පිරිමියෙක්. ඒත් ඒ පිරිමියාට තවත් ආදරේ කරන්න මිසක් ඔහුට වෛර කරන්න මටවත් දේවාටවත් කවදාවත් පුළුවන් වෙන එකක් නෑ.

“ අම්මී.. “

මලක් වගේ අහිංසක පුංචි දේවා උත්තරයක් බලාපොරොත්තුවෙන් කදුළු වාන් දමන මගේ ඇස් දිහාවේම දුකින් බලාගෙන.

“ ම්ම්ම්. “

“ අම්මි අඩන්න එපා. අපි ගෙදර බිත්තිවල තියෙන එයාගේ ෆොටෝ සේරම විසික් කරමු.. මං ආයේ එයාව අපේ චිත්‍ර වල අදින්නේත් නෑ.. අනේ අම්මි අඩන්නේ නෑ නේද? “

දේවා වචන අහුල අහුල ගලපන දිහාවේ මං මොහොතක් කදුළු අතරින් බලාගෙන උන්නා.

“ ඔයාගේ මූණේ පිහිටපු එයාගේ රූපෙයි මගේ හිතේ ඇදෙන එයාගේ මතකෙයි එක්ක කවදාවත් අපිට එයාව අමතක කරන්න බෑ පුතේ “

කියලා මගේ හිත කිව්වත් මං ඒවා වචන වලට පෙරළුවේ නෑ. දුරකතනයේ සංගීත තනූ අහන එක නතර කරලා දේවායී මායි ගෙදරින් එළියට බැස්සා. පුංචී දේවාවත් අරගෙන මං මේ ගෙදරට ආවේ මගේ මුළු ලෝකෙම අත හැරලා. දේවාව මගේ මුළු ලෝකෙම කරගන්නත්, හිතේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර තියෙන ආදරේ එකතු කරලා දේවාට ආදරේ කරන්නත් මට ඕනි වුණා.පුංචී පුංචී කතන්දර ගොතලා දේවාව හිනස්සන්න මට ඕනි වුණා. පහළ මිටියාවත් දිගේ එකිනෙකා පස්සේ දුව දුව හිනැහෙන්න, හරිත නිම්නයේ සුන්දරත්වය ඇහි පිය නොහෙලා බලාගෙන ඉන්න, මල් වලට පාට දෙන පාට පාට සමනල්ලු ගැන, අම්මා එක්ක සින්දු කියන කුරුළු පැටව් ගැන, ලස්සන සාරී වියන සාරී ගප්පී ගැන විතරක් නෙවේ සුරංගනාවීයෝ පොළවට තෑගි දෙන ලස්සන සුවද හමන මල් ගැනත් දේවාට කියා දෙන්න, දේවා සති කිහිපයක මල් කැකුළක් වුණ දවස් වල ඉදන්ම මං හීන දැක්කා.

සරිත් දන්නේ නැතිවට ඒ හැම හීනෙක සරිත්ව කුමාරයෙක් විදියට මවාගෙන අපි කතන්දර කියෙව්වා. බිත්තී පුරා ඇදෙන හැම පැස්ටල් හීනෙකම සරිත් ලස්සනට හිනා වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා, දේවාගෙයි මගෙයි අත් වලින් අල්ලගෙන සරිත් බිත්ති දිගේ එහේ මෙහේ යනවා, චිත්‍ර ඇදලා අපි සතුටු වුණා.

ඒ තමා අපේ ආදරේ. අපි දන්න ආදරේ. දවසක මගේ දේවා ලෝකෙටම කියාදෙන්න යන ආදරේ. හෙවණැල්ල වෙලා ළගින් නොහිටියත්, පෙරළා ආදරේ නොදුන්නත්, හුස්මක් ගානේ ලියවුණ ආදරේ නෙලා නොගෙන ආදරේ වෙනුවෙන් ජීවත් වෙන්න අපි දැන් දන්නවා. ඒ ආදරේ කදුළකට, සුසුමකට හිර නොකර ලෝකේ පුරා වපුරන්නත්, ලෝකය ලස්සන කරන්න පරිත්‍යාග කරන්නත් දේවා මට දැන් උගන්වනවා.


අරුණි කළුපහන



No comments:

Post a Comment